Het blijft een effectief concept: de gruwelijkheid en decadentie van de Romeinse gladiatorengevechten gekoppeld aan de sensatiezucht van reality-tv, gesitueerd in een dystopisch universum à la Brave New World en 1984.

Blinkt het gegeven van The Hunger Games, de populaire fantasy-trilogie van schrijfster Suzanne Collins, ook uit in originaliteit? Tja, er zijn onmiskenbaar overeenkomsten met eerdere sf-verhalen als Logan's Run, Ender's Game, The Running Man en Battle Royale. Maar Collins' creatie zit slim en doortimmerd genoeg in elkaar. Dat blijkt weer nu de verfilming van het tweede deel uit de reeks – Catching Fire – in de bioscoop verschijnt.

In deel één ontmoetten we Katniss Everdeen ( Jennifer Lawrence), die in de fictieve staat Panem moest meestrijden in The Hunger Games, een jaarlijks evenement waarin 24 tieners (twee uit ieder district ) elkaar tot de dood moeten bevechten. Deze strijd – live uitgezonden op tv – wordt door de decadente overheid van dictator Snow (Donald Sutherland) ingezet als waarschuwing én opium voor het volk.

Spoiler voor wie de eerste film nog moet zien: in het slot verzinnen Katniss en haar maatje Peeta ( Josh Hutcherson) een list om de spelen samen te kunnen overleven. Deel twee begint met hun verplichte zegetocht langs de twaalf districten. Al gauw blijkt het onrustige volk – tot haar schrik – in Katniss een potentiële verzetsleider te zien.

Meer verklappen we niet, want één van de pluspunten van deze blockbuster is het feit dat niet alle wendingen zich van mijlenver aandienen. Goed, in grote lijnen lijkt de plot behoorlijk op die van de eerste film, maar er wordt ditmaal verder uitgezoomd en de spanning wordt verder opgevoerd.

Dat is Catching Fire in een notendop: meer van hetzelfde , maar spannender, beter uitgewerkt, net iets verrassender, en visueel veel overtuigender. Dat laatste is allicht te danken aan het veel ruimere budget, en misschien ook aan nieuwe regisseur Francis Lawrence ( I Am Legend), die wat meer actie-ervaring meebrengt dan voorganger Gary Ross ( Pleasantville). Ook nieuwe scenaristen Simon Beaufoy ( Slumdog Millionaire) en Michael Arndt ( Little Miss Sunshine) zijn niet de minsten.

Anderzijds: wie de eerste film niks vond, zal zich nu vast ook niet laten overtuigen. Want het blijven de personages die centraal staan. Personages die niet uitblinken in diepgang, maar die ruimschoots voldoen als kleurrijke archetypen. Vooral in de bijrollen zitten een paar smeuïge types – hysterische tv-presentators Stanley Tucci en Elizabeth Banks kenden we al, net als innemende mentoren Woody Harrelson en Lenny Kravitz. Memorabele nieuwe rollen worden gespeeld door onder anderen Philip Seymour Hoffman, Jeffrey Wright en Jena Malone. Maar de sterkste troef van de serie blijft de charmante Jennifer Lawrence, die Katniss neerzet als een even stoere als menselijke heldin .

Voor Catching Fire is tweeënhalf uur uitgetrokken, dus is het misschien wel gerechtvaardigd dat laatste boek Mockingjay over twee films zal worden uitgesmeerd. Het is in ieder geval lucratief natuurlijk: voor 2014 en 2015 kan producent Lionsgate vast twee geheide kersthits incasseren.