Disneys terugkeer naar het magische land van Oz is een wonder der techniek. Met enen en nullen creëerden regisseur Sam Raimi (Evil Dead, de Spider-Man-trilogie) en zijn crew van digitale tovenaars een fonkelend en felgekleurd sprookjestoneel, met pratende apen, vliegende bavianen en een schattig meisje van porselein. Ook in het onvermijdelijke 3D ziet het er prachtig uit. Al blijven de momenten waarop objecten op de toeschouwer afvliegen irritant en lelijk.

Maar tegelijkertijd doet het digitale spektakel terugverlangen naar de bordkartonnen Technicolor-magie uit The Wizard of Oz (1939), de iconische musical gebaseerd op de boeken van L. Frank Baum, waar Oz The Great and Powerful de officieuze proloog op vormt. Net als bij de Star Wars-prequels kan ook hier alle hypermoderne pracht en praal niet maskeren dat het niveau van het origineel nergens wordt benaderd.

Een schande is dat natuurlijk niet: The Wizard of Oz is misschien wel het beste dat Hollywood ooit voor de jongste kijkers heeft voortgebracht. En vermakelijk is de film wel degelijk, met dank aan de eeuwig grijnzende James Franco, die op heerlijk guitige wijze de hoofdrol van de charmante maar egoïstische kermisgoochelaar Oscar 'Oz' Diggs speelt.

Net als Dorothy wordt hij vanuit Kansas door een tornado naar het door heksen en ' munchkins' bevolkte Oz geslingerd, om direct te worden onthaald als de tovenaar uit de profetie, de nieuwe koning die het volk zal bevrijden van de kwade heks die het land al jarenlang in duisternis hult.

De wijze waarop hij zich met zijn aardse trucjes en charlatankunsten een weg naar de schatkamer van Oz probeert te wurmen, houdt de film luchtig en amusant, maar dat kan helaas niet worden gezegd van de overige personages. Het aapje Finley ( Zach Braff) dat Oz eeuwige trouw belooft nadat hij hem van een leeuw heeft gered, de drie heksen ( Mila Kunis, Rachel Weisz en Michelle Williams) die om de macht strijden: het zijn personages met weinig substantie, flets en ongeïnspireerd.

Heel soms is de magie daar, in de persoon van het naamloze porseleinen meisje dat door Oz weer aan elkaar wordt gelijmd. Het geluid van haar voetstapjes, de droevige blik in haar ogen, de venijnige opmerkingen die je van zo'n schattig figuurtje niet verwacht. Een wonderschone creatie, die de makers aan het einde van het filmseizoen vast alle mogelijke technische vakprijzen zal opleveren.

Maar het is te spaarzaam, en uiteindelijk blijft de betovering uit.