Robert De Niro als voormalige maffiabaas in een vreemde setting – de komische rek leek er na Analyze This/That en het soortgelijke Meet the Parents/Fockers een beetje uit. Maar dat weerhield regisseur Luc Besson er niet van De Niro zijn kunstje nog eens te laten opvoeren, ditmaal bijgestaan door Michelle Pfeiffer en Tommy Lee Jones, in een poging tot donkere komedie.

Giovanni Manzoni ( Robert De Niro) verlinkt zijn criminele vriendjes en moet met zijn vrouw en twee kinderen onderduiken in een duf Frans dorp. Ieder familielid worstelt daar met zijn of haar nieuwe identiteit, om de bijbehorende problemen vervolgens op de ouderwetse maffiamanier op te lossen. Een onbeschofte winkelbediende? Niets dat een gasfles en wat lucifers niet kunnen verhelpen. Bronstige pubers die net wat te brutaal zijn tegen dochterlief? Een tennisracket biedt uitkomst. De aaneenschakeling van uitgekauwde plotelementen is zelden echt grappig. En de spaarzame momenten die wél werken kwamen al voorbij in de trailer.

De regie van Besson laat de film heen en weer schieten tussen oppervlakkig drama en mislukte komedie, waarbij de toon van het ene op het andere moment kan omslaan, als dat de regisseur zo uitkomt. Zo is de dochter een sterke onafhankelijke vrouw, in staat om als het nodig is een schoolgenoot aan gort te slaan, maar als een date haar vervolgens laat zitten verandert ze in een hulpeloos meisje dat meteen het dak op klimt om zelfmoord te plegen. Het blijkt verhaaltechnisch noodzakelijk, anders had ze namelijk vanaf dat dak de groep moordlustige huurlingen niet zien aankomen die haar familie bedreigt. Deze knullige toevalligheid is nog niet eens de grootste kunstgreep die Besson uithaalt om de perikelen van A naar B te loodsen.

De actiescènes zijn al even gespeend van enige logica. Tussen de ontploffingen door zien we vooral hoe er steeds vanuit het niets een familielid opduikt om redding te bieden. Boeien doen die momenten sowieso al niet, want na alle martelingen en andere ongein die worden uitgehaald hoop je eigenlijk dat de psychopathische familie het einde niet redt. Besson blijft een beperkte regisseur, wiens gevoel voor subtiliteit dat van De Niro evenaart, met zijn inmiddels pijnlijke maffia- grimassen. Voeg daar een boel flauwe grappen over Frans en Amerikaans eten aan toe, en de ellende is compleet.