Hoppetee, weer een feelgood-seniorenfilm over levenslust. Sinds de vergrijzing een feit is zit het genre in de lift met titels als The Best Exotic Marigold Hotel, Robot & Frank en Quartet.

In Les beaux jours, gebaseerd op de roman 'Une jeune fille aux cheveux blancs ', is de hoofdrol voor de Franse filmdiva Fanny Ardant. Ze speelt een zestigjarige tandarts in een kuststadje, die net met werken is gestopt. Van haar bezorgde dochters krijgt ze een proefabonnement op een seniorenclub om de op de loer liggende verveling te vlug af te zijn. Maar de mooie, intelligente Caroline is natuurlijk veel te werelds voor standaardvermaak als pingpongen of pottenbakken.

Dat ze toch keer op keer teruggaat, heeft te maken met charmeur Julien ( Laurent Lafitte), die leiding geeft aan de computerklas en een kwarteeuw jonger is. Voor ze het weet vindt Caroline zichzelf zoenend terug in zijn auto. Oh lala! Tenminste, dat denkt zij, want of hij werkelijk iets in haar ziet blijft voor haar een bron van onzekerheid. Ondertussen geniet ze van haar tweede jeugd en stiekeme sigaretjes – als dat geen 'living on the edge' is. Thuis wacht haar mopperpotterige man ( Patrick Chesnais), die natuurlijk ook niet op zijn achterhoofd is gevallen.

Routineus vertrouwend op haar mysterieuze glimlach, waart de blond geverfde Ardant als een verdwaald spook door de film op de muziek van 'Le vent nous portera' van Noir Désir. Haar beste vriendin is overleden, haar familie bekijkt ze van een afstandje, als diva lijkt ze zich te distantiëren van de andere vrouwen van haar leeftijd. Tussen haar en haar minnaar ontbreekt het jammerlijk aan chemie. De personages hebben nauwelijks een achtergrond. Meer energie lijkt er in de opvallend consequent doorgevoerde blauw-rode art direction te zijn gestoken.

Ondanks de interessante thematiek – over wat ouder worden betekent en het taboe op (grote) leeftijdsverschillen in relaties tussen oudere vrouwen en jonge mannen – slaagt de film er wonderbaarlijk in zich te beperken tot de vrolijke boodschap dat je nooit te oud bent om te leven. Dat pleidooi mist overtuigingskracht door steeds krampachtig de nadruk op leeftijd te leggen . Gesprekjes tussen de cursusgenoten van Caroline gaan steevast over generatiekloven, flubberarmen en 'de eerste keer dat je je ooglid meesleept met je eyeliner'.

Regisseur/scenarist Marion Vernoux laat de stram ogende Ardant, weliswaar gekleed in een strakke spijkerbroek en diep uitgesneden houthakkersblouse, vriendelijk bedanken voor een potje autoseks. Als haar malle leeftijdsgenootjes gaan skinnydippen in de zee, houdt de statige Ardant bedeesd haar kleren aan.

Nee, dan Isabelle Huppert (ook alweer zestig), die in In Another Country onomwonden toegeeft best het bed te willen delen met de piepjonge strandwacht waar ze omheen dartelt.