De film doet alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar wat zien we? We zien hoe de beroemde Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt met zijn achternicht Daisy een ritje maakt door het platteland. Eerst wuift hij de volgauto’s weg, dan zet hij de auto stil, zet een lekker muziekje op en gaat hij klaar zitten. Achternicht Daisy, een ouwe vrijster van tegen de vijftig, weet meteen wat er van haar verwacht wordt. Ze ritst zijn gulp open en – hoe zeg je dat netjes? – trekt hem af.

Het is geen geheim dat de president er meerdere maîtresses op nahield, maar Daisy was tot voor kort een onbekende. Dat wil zeggen, tot 1991, toen Daisy op honderdjarige leeftijd overleed en onder haar bed een koffer werd aangetroffen met haar dagboeken en correspondentie met de geliefde president. Die teksten vormden in 2008 de basis voor het BBC-radiohoorspel Hyde Park-on-Hudson, dat werd geschreven door Richard Nelson, die in hetzelfde plaatsje woonde als Daisy .

Een groot deel van dat hoorspel werd ingeruimd voor het bezoek dat de Britse koning George VI en zijn vrouw Elizabeth in 1939 brachten aan Springwood, het landhuis van Roosevelts moeder in de buurt van het plaatsje Hyde Park aan de rivier de Hudson. Een officieus bezoek waarin de koning de steun van Roosevelt kwam vragen voor de oorlog tegen Hitler.

Samen met de Britse regisseur Roger Michell (Notting Hill, Enduring Love) bewerkte Nelson zijn hoorspel tot een scenario. Maar dat duurde te lang, want in 2010 kwam The King’s Speech uit, ook over de stotterkoning George VI. Het succes van die film betekende dat de scènes met George VI en Elizabeth drastisch werden ingekort.

Jammer, want hun bezoek is met afstand het leukste in de film. De oude wereld botst op de nieuwe (in de persoon van Eleanor Roosevelt, de vrijgevochten eega van de president), en twee gehandicapte zielen – de door polio aan zijn benen verlamde Roosevelt en de stotterende koning – ontmoeten elkaar.

Omdat we in Hyde Park on Hudson naar Roosevelt kijken door de ogen van Daisy volgen we ook haar de hele tijd. Dat zij veel minder interessant is dan de grote staatsman is de makers blijkbaar ontgaan. Bovendien zag zij de mens en niet de president, waardoor de film vooral een portret is geworden van een beetje meelijwekkende man, die klem zit tussen de vele vrouwen in zijn leven (naast Daisy ook secretaresse Missy, vrouw Eleanor en zijn moeder ).

Het helpt iets dat Roosevelt gespeeld wordt door de altijd beminnelijke Bill Murray. Al hadden ze hem wel mogen vertellen dat hij niet de hele tijd hoeft te glimlachen.