Hij blies 'm al eens op in Independence Day en liet er een vliegtuig op neerstorten in 2012. Maar regisseur Roland Emmerich had er nóg geen genoeg van: in White House Down wordt de Amerikaanse presidentswoning stukje bij beetje naar de filistijnen geholpen.

De verhouding die de van oorsprong Duitse Emmerich heeft met de Verenigde Staten, waar hij al jaren werkt, zou een interessante casus opleveren voor een psycholoog. Want niet alleen het Witte Huis, ook allerlei andere Amerikaanse landmarks moesten het al in zijn films bekopen: de Brooklyn Bridge in Godzilla, het Vrijheidsbeeld en het Hollywood-bord in The Day After Tomorrow, het monument van Washington in 2012. Tegelijkertijd wordt in al die blockbusters een overdadig patriottisme aan de dag gelegd.

De motieven van de regisseur vormen echter niet het grootste mysterie van White House Down. Nog veel curieuzer is het feit dat dit verhaal – geheim agent moet president redden bij inval Witte Huis – nog geen halfjaar geleden ook al werd verteld in een Amerikaanse blockbuster: Olympus Has Fallen van Antoine Fuqua.

Hoe dat kan? Tja, zulke dingen gebeuren in Hollywood wel vaker. Er zit weinig anders op dan vergelijken en beoordelen welke als beste uit de bus komt. Een opgave die nog niet meevalt – dit zijn geen meesterwerken, zoveel kunnen we vast verklappen.

Met de cast zit het in beide films wel goed. Olympus Has Fallen heeft Gerard Butler als kloeke agent en Aaron Eckhart als hunky president, met respectabele acteurs als Morgan Freeman en Angela Bassett in de achterhoede. Daartegenover staan de net iets hippere agent Channing Tatum en charismatische president Jamie Foxx in White House Down, met adequate bijrollen van Maggie Gyllenhaal, James Woods en Richard Jenkins.

Liefhebbers van rechttoe rechtaan pulpactie, waarbij wat botten worden gebroken en schedels ingeslagen, zullen het meeste plezier beleven aan Olympus Has Fallen. Wie zo'n mal verhaal alleen met wat relativerende humor kan accepteren, is beter uit bij White House Down.

Want dat doet Emmerich slim: net als in bijvoorbeeld Independence Day behandelt hij de actiescènes als kermisattracties. Lekker over the top en geschikt voor het hele gezin (nou ja, vanaf ongeveer 1.50 meter ). Het levert vermakelijke scènes op, maar helaas wordt het onvermijdelijke drama al even lomp geserveerd, wat dan weer voor tenenkrommende momenten zorgt. Voeg daar de vele clichés en bespottelijke wendingen aan toe, en je houdt een wel heel mager achtbaanritje over.