Een film over een 58-jarige, gescheiden vrouw op zoek naar een nieuwe man in haar leven. Een observerende film, waarin niet veel gebeurt. Want de vrouw staat niet meer in de schijnwerpers en is bijna toeschouwer geworden van haar eigen leven.

Je moet als filmmaker maar durven hier een film over te maken. De Chileen Sebastián Lelio (1974) durfde het, en scoorde er wereldwijd een festivalhit mee .

Dat succes heeft de film te danken aan een handvol artistieke keuzes van de regisseur, maar vooral aan hoofdrolspeelster Paulina García, die als Gloria letterlijk elke seconde van de film in beeld is. Lelio maakte een film die emotioneel is zonder sentimenteel te worden, en hij gunt ons een kwetsbaar én strijdbaar hoofdpersonage, maar het is dankzij García dat we dat hoofdpersonage een film lang willen volgen.

We zien Gloria vol overgave meezingen met de autoradio, op vrijgezellenparty's uitdagend dansen op discomuziek en voorzichtig verliefd worden op de eveneens gescheiden Rodolfo. We kunnen lachen met Gloria, huilen om Gloria, maar dankzij actrice Paulina García wordt ze nooit lachwekkend of zielig.

García, die vooraf aan de opnamen uitvoerig met Lelio schaafde aan het personage, gaat volledig op in Gloria en heeft weinig woorden nodig om een heel scala aan emoties over te brengen. Daarbij schuwt ze niet om ook Gloria's minder positieve kanten te laten zien. Wat alleen nog maar bijdraagt aan de levensechtheid en dus aantrekkingskracht van Gloria.

García geeft zich geestelijk helemaal bloot. En ook lichamelijk, want de seks – onder anderen met Rodolfo – wordt nadrukkelijk en realistisch getoond. Geheel terecht kreeg García op het afgelopen filmfestival van Berlijn een Zilveren Beer voor haar acteerwerk.

Dat de nog jonge democratie in Chili een prima voedingsbodem is voor cinefiel talent bewees eerder al Pablo Larraín, die zich voor zijn films (Tony Manero, Post Mortem, No) sterk liet inspireren door de turbulente politieke geschiedenis van zijn land. Politiek speelt ook in Lelio's Gloria een rol, maar uitsluitend op de achtergrond.

Gloria is wel regelmatig aanwezig bij gesprekken waarin de radicaal kapitalistische politiek van Chili over de hekel gaat, maar doet daar zelf nauwelijks aan mee. Zij luistert en kijkt toe. Zoals Gloria in de hele film een bijrol blijft spelen in de levens van anderen. Maar Lelio koos niet hun verhalen, hij richtte de camera op Gloria. Zodat ze uiteindelijk toch de hoofdrol speelt.