Toen bijrolacteur/filmmaker Todd Louiso ruim tien jaar geleden debuteerde met het sympathieke, bitterzoete Love Liza, werd die zwartkomische film in Amerika ten onrechte nogal lauwtjes ontvangen.

Een gedeprimeerde Philip Seymour Hoffman liep in Love Liza niet alleen met zijn ziel onder z'n arm, maar ook met de ongeopende afscheidsbrief van zijn vrouw die zelfmoord pleegde. In een poging zijn verslaving aan benzine snuiven te verbergen, loog hij dat de jerrycans in zijn huis voor zijn modelvlieghobby waren, wat tot absurde situaties leidde. Hoffmans oudere broer Gordy schreef het op Sundance bekroonde scenario.

Zeven jaar later volgde Louiso's tweede, de genadeloos afgekraakte flop The Marc Pease Experience, met Ben Stiller als gefrustreerde jeugdkoordirigent in een tenenkrommend onlollige komedie. Louiso schreef zelf het scenario, samen met zwager Jacob Koskoff.

Die uitglijer zou wel eens kunnen verklaren waarom nu Louiso's derde, Hello I Must Be Going, elk risico vermijdt. Je zou zelfs kunnen stellen dat de film, geschreven door zijn vrouw, tv-actrice Sarah Koskoff, een milde variant is op het grimmigere Love Liza. Opnieuw gaat het om een tragikomedie over een vastgelopen leven. Nu is de hoofdpersoon een kinderloze vrouw van midden dertig, die weer bij haar ouders inwoont nadat haar man, een succesvolle New Yorkse society-advocaat, haar heeft gedumpt.

Ook deze Amy ontwikkelt een geheim: een stiekeme relatie met een negentienjarige jongen met Bambi-ogen. Bijkomende complicatie is dat hij de stiefzoon is van een belangrijke potentiële klant van haar vader – ook advocaat.

Met haar mollige lijf en zijdezachte stem is Amy (gespeeld door Melanie Lynskey uit Heavenly Creatures) een beetje het ingetogen Amerikaanse, brunette zusje van Bridget Jones. Of van Melanie Griffith in Working Girl. Alleen fluistervloekend in het donker toont ze haar emoties. Net als Jones moet ze tussen de klippen van gewenst gedrag en goedbedoelde bemoeienissen door zeilen om haar eigen weg en ware liefde te vinden.

Hello I Must Be Going – de titel is ontleend aan het liedje uit de Marx Brothers-film Animal Crackers, waar Amy graag naar kijkt – bewandelt platgetreden paden, maar doet dat grotendeels vakkundig en charmant, op het truttige en pretentieloze af. Dankzij de prettige toon en cast werkt de film als brave publiekspleaser.