De hoogglansaffiche doet al vermoeden dat de twee uur die Beautiful Creatures duurt bepaald niet stillekes voorbij zullen gaan. Een zorgvuldig poserend gezelschap acteurs en actrices, al dan niet van een zekere naam en gephotoshopte onnatuurlijkheid, staart de bioscoopbezoeker aan. Hun expressie heeft iets wezenloos, al zullen sommigen het betekenisvol noemen. Alles riekt niet zozeer naar cinema, als wel naar product.

In het eerste kwartier van de film worden al die vermoedens bevestigd. En daarna wordt het erger. Alles aan dit product voelt vals, klinkt vals, oogt vals , zoals de megabioscoop waar de persvoorstelling plaatsvindt. Nadat de twee uur voorbij zijn knaagt het gevoel dat er kostbare levenstijd is verspild. Je wilt naar buiten, naar de prachtig woestgrijze februarilucht kijken, meeuwen zien dollen, in een geurige appel bijten, een biertje drinken met vrienden, je lief omhelzen. Het echte leven proeven om die verprutste twee uur in te halen.

In Beautiful Creatures draait het om het vijftienjarige heksje Lena Duchannes ( Alice Englert) dat in het gehucht Gatlin in South Carolina bij haar oom Macon Ravenwood ( Jeremy Irons) gaat wonen. Op school valt ze direct op als 'het meisje uit de zonderlinge Ravenwood-familie'. Geïntrigeerd is ook klasgenoot Ethan Wate ( DiCaprio-lookalike Alden Ehrenreich), charmeur en lezer van subversieve literatuur. Hij wil niets liever dan ver weg uit het dodelijk saaie nest van christelijke benepenheid, hypocrisie, roddel en achterklap. Tussen de twee vonkt het meteen. Maar ja, stervelingen met heksen (hier casters geheten), dat is vragen om moeilijkheden.

Die vliegen de tortelduiven dan ook twee slecht geschreven en snurkverwekkende uren lang om de oren. Ideaal kijkvoer voor vijftienjarige gothicmeisjes die zwijmelen bij Twilight en alle kitschliedjes van Within Temptation kunnen meeblèren. Voor alle anderen is Beautiful Creatures sub-Burtoneske gebakken lucht in luxeverpakking.

Een lachwekkend uitgedoste Jeremy Irons geeft als oompje tovenaar een stevig staaltje buurttoneelschmieren weg. Zijn fantasieaccent hangt daarbij in het luchtledige tussen southern drawl en the Queen's English. Landgenote Emma Thompson, die Lena's boosaardige heksenmama speelt, maakt er echter helemaal een potje van. Zelfs Marc-Marie 'Schaep met de 5 Pooten' Huijbregts kan niet onder het ultra-irritante campniveau dat ET hier schaamteloos etaleert.

Verwacht nu geen afsluitende holle frasen als 'mooie visuele effecten', 'fraai camerawerk', 'sympathiek hoofdrolduo' om het toch nog een beetje gezellig te houden. Dit is lege, stomvervelende, tijdverspillende popcornbagger. Punt. En nu als de sodemieter naar buiten om die verloren twee uur in te halen.