Dat regisseur Joseph Kosinski het pompeuze niet schuwt was al te zien in zijn debuut TRON: Legacy (2010), maar in Oblivion voert hij zijn spektakelcinema – met dank aan de gierende soundtrack van M83's Anthony Gonzalez – op tot het ridicule. Alsof er constant iemand in je oor staat te schreeuwen hoe spannend en fantastisch het allemaal wel niet is.

Tom Cruise speelt Jack Harper, een Drone-reparateur die in de nabije toekomst – het jaar 2077 – samen met zijn vrouw Victoria ( Andrea Riseborough) vanuit een ruimtestation naar de postapocalyptische aarde is teruggezonden. Hun gezamenlijke missie is de bescherming van immense hydro-elektrische generatoren. Die vergaren door het langzaam opslurpen van de oceanen de broodnodige energie voor de nieuwe thuisplaneet – de grootste maan van Saturnus.

Talloze aardbevingen, overstromingen en radioactieve straling – gevolgen van een oorlog met een buitenaards ras genaamd 'Scavengers ' – hebben de aarde zo goed als onbewoonbaar gemaakt. En ook al heeft de mensheid de oorlog gewonnen, de paar aliens die alle verwoestingen hebben overleefd hebben de strijd nog niet opgegeven.

Moederziel alleen struint Jack door de ruïnes van New York en Washington, met slechts de restanten van het Empire State Building en de Manhattan Bridge als macabere herinneringen aan wat ooit was. En ondanks zijn uit voorzorg gewiste geheugen, zijn daar soms de flitsen uit het verleden. Van een vrouw. Maar niet Victoria.

Meer van de plot verklappen zou het kijkplezier vergallen. Maar eigenlijk is de film daar al prima zelf toe in staat. In de technisch capabele handen van Kosinski oogt het allemaal even prachtig – vooral op IMAX-formaat – maar zodra er meer van de film wordt verlangd dan een reeks mooie plaatjes of bombastische actiescènes gaat het mis.
 
Vooral het scenario, naar een nog ongepubliceerde graphic novel van Kosinski zelf, is ronduit belabberd. Het is een samenraapsel van elementen uit verschillende, veel betere genregenoten, vol krakkemikkige oneliners en met veel bombarie aangekondigde plotwendingen die je al van verre ziet aankomen.

Met name de emotie ontbreekt. Kosinski lijkt totaal niet geïnteresseerd in de psychologie van zijn personages. En daar waar de broodnodige rustmomenten worden ingelast, laat het acteerwerk weer te wensen over. Meer dan drie verschillende gelaatsuitdrukkingen krijgen we van Cruise niet zien.

Ergens in Oblivion schuilt een fascinerend psychologisch drama: in de dynamiek tussen Jack en Victoria. Maar alles is ondergeschikt aan het spektakel.