Omdat zijn tweede film als regisseur – de thriller Ne le dis à personne (2006) – een onverwachte hit was in Amerika, deed Hollywood erg zijn best om acteur/regisseur Guillaume Canet uit Frankrijk weg te lokken. Die hapte, maar alleen als hij een remake mocht maken van het Franse misdaaddrama Les liens du sang uit 2008, waarin hij zelf een van de twee hoofdrollen speelde.

Dat misdaaddrama – over twee broers in de jaren zeventig die aan weerszijden van de wet staan – liet zich makkelijk naar Amerika vertalen. En dat is ook gelijk het probleem van Blood Ties: het voelt alsof je hem al vaker hebt gezien . Veel vaker.

De film vertelt het verhaal van de broers Chris en Frank. Chris is crimineel en komt als de film begint vrij na een jarenlange gevangenisstraf. In de hoop hem op het rechte pad te houden neemt jonge broer Frank, die politie-inspecteur is, hem onder zijn hoede.

De bloedbanden uit de titel slaan natuurlijk op die tussen Chris en Frank, maar ook op die tussen de mannen en hun vader en zus. En Canet besteedt ook veel aandacht aan de verschillende liefdesrelaties in hun levens. Zo heeft Chris veel te stellen met zijn verslaafde ex, prostituee Monica, en probeert Frank het juist weer goed te maken met zijn ex, de Afro-Amerikaanse Vanessa. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

In dit misdaaddrama ligt de nadruk duidelijk op drama. Wat op zich geen bezwaar hoeft te zijn, maar dan moet je je wel voor de personages interesseren. En dat is niet makkelijk. Chris is een arrogante bruut en Frank een in zichzelf gekeerde betweter. En over de vrouwen in hun leven komen we te weinig te weten.

Het plezier van Blood Ties zit dan ook niet in de som, maar in de delen. Canet kon voor zijn Amerikaanse debuut beschikken over een waslijst aan filmsterren. Onder wie Clive Owen, Billy Crudup, Mila Kunis, Zoe Saldana, James Caan, Matthias Schoenaerts en Canet's eega Marion Cotillard. Die weten Blood Ties op momenten naar een hoog niveau te tillen. Hoger dan de film eigenlijk verdient.

Meer over Blood Ties