In de film Elephant neemt regisseur Gus Van Sant een recente gebeurtenis – een schietincident op een middelbare school – en reconstrueert die vanuit het perspectief van de betrokken pubers. Van Sant duidt of moraliseert niet, hij registreert gewoon en laat conclusies over aan de kijker. Het resultaat is onvergetelijk.

Toegegeven, in The Bling Ring wordt een minder dramatische geschiedenis opgedist, maar de aanpak van regisseur Sofia Coppola doet sterk denken aan die van Van Sant. Ook Coppola heeft een geruchtmakend verhaal over pubers uit de krant gehaald en dat zonder commentaar gereconstrueerd. Het resultaat is echter stukken minder memorabel.

Het gegeven (door Coppola aangetroffen in een Vanity Fair-artikel) is intrigerend genoeg: een groepje door roem geobsedeerde tieners uit Beverly Hills breekt in bij sterren om geld en designspullen te stelen. Via Facebook houden ze bij wanneer de celebs uit huis zijn en GoogleMaps wijst de villa’s aan. De pubers worden ten slotte gepakt en verwerven zelf een sterrenstatus.

Net als de moordlustige pubers in Elephant roepen de kids in The Bling Ring onbegrip op. Hebben ze geen geweten? Wat motiveert ze? Speelt opvoeding een rol? Media, onderwijs?

Coppola (The Virgin Suicides, Lost in Translation) is een begenadigd filmmaker met een goed oog en oor voor jeugdcultuur. De personages in The Bling Ring zijn geloofwaardig, de regie is stijlvol en de thema’s  – internet, celebrity-cultuur , complexe gezinssituaties – zijn reuze actueel.

Toch blijft alles op de vlakte. Coppola lijkt zich eerder te amuseren om haar lijzige, ‘like, totally amazing’ mompelende hoofdpersonen dan dat ze hen wil doorgronden. In interviews is ze behoorlijk uitgesproken over de leegte van de Facebook- en gossip-cultuur, en hoewel het prettig is dat ze daar geen moralistisch pamflet over heeft gemaakt, had er best iets meer van die betrokkenheid in The Bling Ring mogen doorschemeren.

Of anders had een speelsere vorm de film nog wat interessanter kunnen maken. Zoals generatiegenoot Harmony Korine onlangs nog bewees, met zijn knotsgekke film Spring Breakers, waarin ook de oppervlakkigheid van een bepaald soort jeugdcultuur centraal staat. Ook bij Korine vraag je je af wat nu precies de conclusie is, maar zijn film schudt je in ieder geval even stevig door elkaar.

Coppola’s film is eendimensionaler. Op het saaie af. ‘Meh,’ zouden haar protagonisten zeggen.