Daarom gaarne een open doekje plus de beste champagne voor Didier Brunner. Deze koppig kwaliteitsbewuste Fransman ontfermde zich over beer Ernest en muis Célestine, de aandoenlijke geesteskinderen van de Brusselse kunstschilderes/ schrijfster/illustratrice Gabrielle Vincent (1928-2000).
De producent van onder meer Sylvain Chomets Les triplettes de Belleville en de atypische Kirikou-reeks van fijnproeversanimator Michel Ocelot mag trots zijn: wat is Ernest & Célestine een grappige, prachtige, lieve film geworden. Ja, zo’n kinderfilm waar je ook als volwassene met groot plezier naar kijkt. En met een zekere melancholie. Want je weet: op de lange reis door de jaren is dat land van de eerste verwondering een verre herinnering geworden. En toch, bij het zien van de besneeuwde straatjes in Ernest & Célestine herleeft iets van dat voorbije. Daar, bij de snoepwinkel Le Roi du Sucre, in de ontmoeting van de muis en de beer. Wanneer Célestine met steekhoudende argumenten Ernest ervan overtuigt dat het hygiënetechnisch niet verstandig is om haar op te eten – ze lag net te slapen in een vuilnisemmer – ben je simpelweg meteen verkocht.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?