Ook op school gaat niet alles naar wens: een van haar leraressen, die
steevast gekleed gaat in weinig verhullende pakjes, doet het misschien wel met
de schooldirecteur en de gymleraar. Rachel is heimelijk verliefd op de grote
broer van een van haar klasgenootjes en bij een ander klasgenootje probeert ze
uit alle macht in het gevlei te komen: ‘Als ik jouw moeder terug zou kunnen
brengen door de mijne te doden, zou ik dat direct doen.’
Als moeder
ontdekt dat haar meiske met haar schooltas op de rug naar bed gaat, besluit zij
dat het tijd is voor een bezoek aan een kinderpsycholoog. De vriendelijke
mevrouw Teblo (
Isabella Rossellini) verstaat gelukkig haar vak, en heeft al snel in de
gaten wie het echte probleem is.
Du vent dans mes mollets (de titel
is een verwijzing naar de fietsende Rachel die de wind langs haar kuiten voelt
strelen) is gebaseerd op de gelijknamige roman, annex strip, annex
theatervoorstelling van co-scenariste Raphaële Moussafir. Carine Tardieu maakte
er een film van die niet wil kiezen tussen drama en komedie; kleurrijk sprookje
en coming of age; huwelijksdrama en tijdsdocument (de film is gesitueerd in de
jaren tachtig). Du vent dans mes mollets verandert zelfs kortstondig in een
natuurfilm.
De film staat bol van de pijnlijke situaties, die keer
op keer worden gered door een geruststellende blik of een droogkomische oneliner
, of een kwartslag worden gekanteld middels een fraai verbeelde droomsequentie.
Dat is aanvankelijk best onderhoudend en charmant, maar na verloop van tijd zo
quirky dat je er jeuk van krijgt.
De negenjarige Rachel is een aandoenlijk buitenbeentje, dat de wereld vanonder haar rechte pony met grote ogen beziet. Zij heeft heel wat te stellen met haar goedbedoelende maar wereldvreemde moeder (Agnès Jaoui), introverte vader (Denis Podalydès), die als kind de Shoah overleefde, en eigenzinnige oma met wie ze haar slaapkamer moet delen.