Een western in de sneeuw, zo valt Deadfall waarschijnlijk het best te omschrijven. Met sneeuwscooters in plaats van paarden, en de kille wildernis van Michigan als decor. Traditionele, ironieloze cinema, waarin een drietal verhaallijnen uiteindelijk netjes samenkomen tijdens een explosief Thanksgiving-diner.

Een aanrijding met een hert is wat alle gebeurtenissen in gang zet. Met de tas vol bankbiljetten uit het zojuist beroofde casino nog op de achterbank vliegen broer en zus Addison ( Eric Bana) en Liza ( Olivia Wilde) in de prachtige openingssequentie in hun vluchtauto over de kop. De chauffeur is op slag dood en niet veel later valt het tweede slachtoffer , als een agent hen te hulp schiet.

Addison trekt te voet de bossen in, terwijl zijn zus een lift krijgt van de zojuist uit de gevangenis vrijgelaten Jay, een bokser en olympisch medaillewinnaar die op weg is naar zijn ouderlijk huis, waar zijn zorgzame moeder ( Sissy Spacek) en diep teleurgestelde vader ( Kris Kristofferson) op hem wachten. Dat de boerderij van Jay's ouders zich vlak bij de Canadese grens bevindt komt Liza – met felrode lippen en gestoken in verleidelijke glitterjurk – in eerste instantie goed uit, maar al snel openbaart zich de mogelijkheid om zich te bevrijden van de intense band (op het incestueuze af) met haar broer.

De klopjacht wordt ondertussen op poten gezet door de sheriff en zijn hersenloze hulptroepen, terwijl de enige politieagent met talent, zijn eigen dochter, veroordeeld is tot het beantwoorden van de telefoon. Speurhonden worden ingezet, een wilde achtervolging op sneeuwscooters volgt, maar dat de drie disfunctionele families zich uiteindelijk in de slotakte zullen treffen voor een finale confrontatie (met Addison, en met elkaar), daar laat het strakke scenario van nieuwkomer Zach Dean vanaf minuut één geen twijfel over bestaan.

Die rechtlijnigheid zorgt ervoor dat Deadfall uiteindelijk nergens beter wordt dan wat de premisse belooft, ondanks een voortreffelijke rol van Eric Bana (Munich). Zijn Addison is de juiste combinatie van psychopathische moordenaar en tragische kat-in-het-nauw – 'Ik hoop dat je mij kunt vergeven', zegt hij voordat hij de agent in de openingsminuten door het hoofd schiet – en met name in de suspensevolle ontknoping rondom de met kalkoen gevulde eettafel, is het genieten van zijn geschmier.

De Oostenrijkse regisseur Stefan Ruzowitzky, die met zijn Oscarwinnende holocaustdrama Die Fälscher uit 2007 een ticket naar het beloofde land verdiende, toont zich zowel in de fraaie actiesequenties als in de dialogen een vakkundig filmmaker, maar ook hij weet nergens echt te verrassen.