Precies 150 minuten duurt Beyond the Hills. 150 minuten met scènes waarin telkens maar een heel klein beetje verandert. Voor de meeste toeschouwers is dat zware, vaak onverteerbare kost. Voor Cristian Mungiu, de regisseur van Beyond the Hills, waren al die minuten bittere noodzaak.

Hij wilde immers laten zien hoe het kon dat de priester van een klein nonnenklooster aan het eind van de film meent dat de duivel uit een van zijn bezoeksters gedreven moet worden. En dat terwijl hij haar eerst gastvrij opving . Om die veranderde houding bij de priester aannemelijk te maken moest de verandering geleidelijk zijn. En daar trok Mungiu 150 minuten voor uit. Geen seconde te veel.

De bezoekster is Alina. Net terug uit Duitsland en op zoek naar jeugdvriendin Voichita om samen op een boot te gaan werken. De film suggereert jeugdliefde, maar Mungiu laat de kijker bewust gissen naar wat er vroeger allemaal tussen de twee is voorgevallen.

Voichita blijkt inmiddels verliefd op een ander: God de Vader. Die liefde belijdt ze samen met een handvol nonnen in een klooster onder leiding van een charismatische priester , die door de vrouwen Papa wordt genoemd.

Omdat Voichita niet met Alina meewil blijft Alina in het klooster, waar ze regelmatig in aanvaring komt met Vader en de andere nonnen.

Beyond the Hills is gebaseerd op een geruchtmakende gebeurtenis in een klooster in Moldavië in 2005, waarbij een bezoekster om het leven kwam na een duivelsuitdrijving. Het incident was even wereldnieuws in Roemenië, en werd door BBC-journaliste Tatiana Niculescu Bran vastgelegd in twee boeken.

Het incident is voor Mungiu slechts uitgangspunt, voor een film die veel meer is dan een simpele aanklacht tegen de priester (en met hem de Orthodoxe Kerk). Natuurlijk is de priester schuldig, maar hij ontfermde zich tenminste nog over Alina. Als enige. De officiële instanties in Roemenië schitteren door onverschilligheid.

Beyond the Hills is de Roemeense inzending voor de Oscars. Waarmee Mungiu een herkansing krijgt, want ook zijn vorige film, de arthousehit 4 Maanden, 3 weken & 2 dagen (2007) was destijds de Roemeense inzending. Toen haalde de film de nominaties niet eens. Een pijnlijke vergissing, in een jaar waarin het matige Oostenrijkse WO II-drama Die Fälscher een Oscar won. Iets wat door de leden van de Academy nu mooi rechtgezet kan worden.