‘Ik heb mijn baby gevonden!’ hoorde radio- en televisiemaakster Deborah van Dam een hoogbejaarde dame in tranen roepen toen ze toevallig op bezoek was in een Haags ziekenhuis. Ze raakte in gesprek en zo begon het ongelooflijke documentaire verhaal over de onderduikbaby die in 1942 door de nu 92-jarige koerierster van Amsterdam naar Voorburg werd gebracht. De film ging op Idfa in première.

Lange tijd wist Anneke Kohnke (‘de baby’), na de oorlog door haar oom en tante grootgebracht in New York, amper iets van haar Joods-Duitse ouders en Nederlandse onderduiktijd. Dat was taboe, verdrongen, vergeten. Ze moest het verleden laten rusten, dankbaar zijn dat ze leefde. Tot 65 jaar later zowel Cora als Annekes onderduik‘broer’ Fred onafhankelijk van elkaar contact met haar zochten. Anneke stond niet te springen. Wat moest ze met een verleden waarvan ze zich nauwelijks iets herinnerde, maar haar desondanks met een enorm schuldgevoel opzadelde?

In De Baby doet Van Dam verslag van de spannende zoektocht naar de Hollandse onderduik van Anneke met behulp van interviews, archiefdocumenten, familiefoto’s en fragmenten over het leven onder de bezetter. Onderduikbroer Fred koestert warme herinneringen aan die tijd. Ondertussen geven de archieven de ene na de andere onthulling prijs. Annekes ouders bleken goed bevriend met de familie van Anne Frank en woonden zelfs enige tijd bij hen in huis in Amsterdam.

Anneke, die haar ambivalente relatie tot het verleden zonder omhaal onder woorden weet te brengen, reist uiteindelijk af naar Nederland voor een plechtigheid waarbij haar Nederlandse redders een vermelding wordt toegekend op het monument van Yad Vashem. Maar daar ligt niet het verwachte hoogtepunt van de film. De verplichte dankbaarheid die Anneke publiekelijk aan haar redders betuigt, bezorgt haar ter plekke een paniekaanval. Wat er daarna uit de archieven opduikt, plaatst alles in een ander daglicht en maakt dat gevoel zelfs heel begrijpelijk.

De Baby is een met conventionele middelen verteld onconventioneel verhaal. Met een wat zalvende, door Johanna ter Steege ingesproken voice-over, maar spannend en intelligent opgebouwd, rechtdoend aan de complexiteit van het onderwerp. En een documentaire die maar weer eens aantoont hoe het Nederlandse oorlogsverleden is gedrenkt in vele tinten pijnlijk grijs.