Alles is routine in het leven van Arnold (Tommy Lee Jones) en Kay (Meryl Streep). De spek en eieren die Kay elke morgen zwijgend voor haar man bakt, het golfkanaal waar Arnold na het diner standaard bij in slaap dommelt. En elke avond keren ze terug naar hun eigen, aparte slaapkamer. Van enige intimiteit is al jaren geen sprake meer. Laat staan seks.

Arnold vindt het wel best zo, na 31 jaar huwelijk. Maar voor Kay is de routine een angstaanjagende sleur geworden. 'Ik denk dat ik alleen misschien wel minder ongelukkig zou zijn', vertrouwt ze een vriendin toe.

In een laatste wanhoopsdaad schrijft ze zich in voor relatietherapie in het toeristische kustdorpje Hope Springs onder leiding van Dr. Feld (opvallend beheerst gespeeld door komiek Steve Carell). Eindelijk komen alle opgekropte frustraties bij de anders zo zachtmoedige, verlegen Kay eruit. Waarom is het al meer dan vijf jaar geleden – ze weet de exacte datum zelfs nog, de dag dat hun jongste zoon het nest verliet – dat ze 'de liefde hebben bedreven'? Zelfs in hun hotel verkiest Arnold de slaapbank boven zijn vrouw.

De intimiteitsoefeningen die het echtpaar als onderdeel van hun therapie dient uit te voeren zorgen voor de noodzakelijke komische noten. Maar de ongemakkelijkheid waarmee ze elkaar voor het eerst in lange tijd weer omhelzen of masseren, is naast grappig vooral ook pijnlijk. En hoe verder de opdrachten gaan, tot het uitvoeren van een seksuele fantasie in de bioscoop aan toe, hoe pijnlijker het wordt.

Hoewel de seksuele handelingen braaf buiten beeld blijven, voelt Hope Springs in die scènes toch heerlijk verfrissend. Een manco is echter dat de film zich grotendeels in het kantoor van Dr. Feld afspeelt, en daardoor geregeld oogt als een goedkope televisiefilm. De werkelijk verschrikkelijke soundtrack waarmee regisseur David Frankel (The Devil Wears Prada) er nog enigszins vaart in probeert te brengen maakt het er alleen maar erger op. Maar zijn acteurs bieden redding.

Meryl Streep is goed als altijd. Of ze nu een te lieve huisvrouw of de Iron Lady speelt, het lijkt voor haar geen verschil te maken. Maar Tommy Lee Jones is een verrassing. Als brompot begeeft hij zich op bekend terrein, maar de kwetsbaarheid en het gebrek aan zelfvertrouwen die onder zijn cynische opmerkingen en botte gedrag schuilen, zagen we nog niet eerder.

En alleen al daarom is Hope Springs, ondanks de kleurloze regie, toch het kijken waard.