In een veelzeggende scène rukt titelheldin Louise Wimmer de ziel uit haar nachtzwarte wagen. Nee, niet het hart – de motor – maar de radio. Die laat bij het starten steeds het repeterende ‘Sinnerman’ van Nina Simone horen: een muzikaal gebed om kracht dat wacht op antwoord.

Louise Wimmer is geen white trash, maar woont wel noodgedwongen in haar Volvo 850 stationwagen, een lege familieauto, een doodskist op wielen. Met schoonmaakbaantjes verdient ze te weinig om de opslag van haar spullen te kunnen betalen. En het aangevraagde appartementje laat al maanden op zich wachten.

Toch is de film geen oefening in narigheid, maar een ongekunstelde karakterstudie van een trotse vrouw die klem zit in crisistijd. ‘Huilen heeft geen zin,’ zegt Louise, en praten over zichzelf doet ze al helemaal niet. Door haar te volgen bij haar dagelijkse routines komen we beetje bij beetje meer over haar te weten. Wat dat betreft heeft Louise Wimmer wel iets weg van Andrei Zvyagintsevs recente film Elena, zij het met minder suspense. De film doet ook denken aan het indrukwekkende L’emploi du temps van Gouden Palm-winnaar Laurent Cantet, waarin een man lange tijd verzwijgt dat hij zijn baan kwijt is. Ook zijn auto zat als een beschermende luchtbel om hem heen.

Louise Wimmer is het uitgekiende speelfilmdebuut van Cyril Mennegun, een documentairemaker die in 2005 een portret maakte van een student van Algerijnse komaf. Die heette Tahar Rahim, de jonge acteur die in 2009 doorbrak met zijn hoofdrol in Jacques Audiards gevangenisdrama Un prophète.

Voor zijn speelfilmdebuut bewijst Mennegun zijn goede oog voor aansprekende karakters opnieuw. Voor hij zijn pen op papier zette, zocht hij eerst de actrice waarop hij zijn scenario zou bouwen. Een vrouw van tegen de vijftig moest het zijn. Lang, met rood haar. Hij vond Corinne Masiero, een bijrolactrice die de film draagt met een sterke, kalme, soms explosieve présence. Vanaf volgende week is ze ook te zien in Jacques Audiards De rouille et d’os.

Waar Mennegun in uitblinkt, is het tastbaar maken van emoties in bedrieglijk terloopse, soms schilderachtige scènes. Zoals het zwarte metaal van de Volvo de kleuren van zijn omgeving weerkaatst, zo wordt Louise door anderen opgeroepen vooral haar representabiliteit in stand te houden. Louise’s state of mind wordt in de impressionistische openingsscène meteen al bloedmooi neergezet: met haar dronkemansogen in de achteruitkijkspiegel, omgeven door dansende, onscherpe lichtpuntjes op de beregende voorruit. Met Nina Simone om het voorbijrazende leven en verkeer te overstemmen.