De twee oude knorrepotten hadden hun stambalkon in The Muppet Show, de klassiek geworden televisiereeks over een krakkemikkig theatertje waar zonderlinge en/of tot mislukken gedoemde variétéacts de revue passeerden. Altijd was er een prominente showbizgast (we herinneren ons glimlachend de episode waarin jazztrommelaar Buddy Rich dueldrumt met Animal van Dr. Teeth and the Electric Mayhem oftewel de Muppetband).
Het programma weerspiegelde de levensomarmende artistieke visie van hun schepper Jim Henson (1936-1990). Hensons koddige poppenshow is synoniem met humor die niet ten koste gaat van anderen. En waaraan heeft de wereld anno 2012 meer nood dan aan royale doses antistof tot alomtegenwoordig cynisme?
Ziedaar de noodzakelijke terugkeer van Kermit, Fozzie Bear, Gonzo, Miss Piggy (‘ Pretentious? Moi!?’) en de bonte troupe van weleer in een heuse bioscoopfilm. Die, o schrik, aftrapt met musicalkitsch in zuurtjeskleuren. Niet gewanhoopt: het wordt acuut substantieel beter. Op initiatief van Walter, verlegen Muppetbroeder in de echtemensenwereld, willen de Muppets hun oude studiotheatertje uit handen van een boosaardige Texaanse oliegargamel (Chris Cooper) houden.
‘We didn’t want to be in the movie,’ merkt bejaarde mopperkont Statler op in de persmap van The Muppets. ‘But we felt it was our duty.’ Zijn oude ijzervreterkameraad Waldorf vult aan: ‘Yeah, somebody’s got to warn the rest of the audience what they’re in for.’ Komen dergelijke geriatrische een-tweetjes met aansluitend gegrinnik u bekend voor, dan bent u de veertig naderende of voorbij.
Amy Adams en Jason Segel in The Muppets
Hier is het plot meer dan alibi voor sketches en gags. Scenaristen Jason Segel en Nicholas Stoller spelen het klaar om The Muppets op meerdere niveaus te doen functioneren. Er is het avontuur zelf. Er is de nostalgische blik van de Muppets op de veranderde (entertainment)wereld en hun plek daarin. Er is het droog zelfironiserende commentaar op absurde cinemalogica. Zoals het cliché wil : een verhaal voor kinderen van acht tot tachtig. Goed, van sommige Hollywoodsentimentaliteiten springen de ringtones uit je mobiel. Maar de reünie van oude bekenden (voor kinderen van acht: nieuwe gezichten) zit vooral muppetjevol met kleine en grotere grapmomenten.
Prijsscène: een vastgebonden Jack Black wordt in de kappersstoel gemaltraiteerd met een barbershopversie van Nirvana’s ‘Smells Like Teen Spirit’.
Overigens verschijnt ex- Nirvanist Dave Grohl even als Animool, drummer voor de tributeband The Moopets. Ja, deze Muppets is geheel in de geest van Jim Henson, waarvoor hulde. En, hé, een film die op de geluidsband Piero Umiliani’s ‘Mah nà mah nà’ en ‘Back in black’ van AC/DC broederlijk verenigt kán gewoon niet slecht zijn, toch?