De tienjarige Mike is in het ziekenhuis behandeld voor een ernstige ziekte en mag eindelijk naar huis. Maar als z’n moeder niet komt opdagen – door de alcohol, blijkt later – schakelt de verpleging Jeugdzorg in. Mike verzint dan de ene na de andere list om niet naar een pleeggezin te hoeven en toch weer bij z’n moeder terug te komen.

Behalve uit talentontwikkelingsprogramma’s als One Night Stand en De Oversteek, die passen binnen het Deltaplan Talent voor de filmindustrie, vindt het opkomende talent uit Nederlandse jeugdfilms hopelijk ook z’n weg in de filmwereld. Dat geldt zeker voor Maas Bronkhuyzen, de jonge hoofdrolspeler uit Maria Peters vlotte en ontroerende familiefilm. Want wat een mimiek heeft die jongen. En wat een présence voor de camera. Het lukt hem om elke scène naar zich toe te trekken, vooral door onder alle vrolijkheid de melancholie te laten doorklinken waar het verhaal op drijft. En het is pas zijn tweede filmrol na Joram Lürsens Dolfje Weerwolfje.

Een groot deel van De Groeten van Mike! speelt zich af in het ziekenhuis waar Mike tijd probeert te rekken om maar niet weg te hoeven. Langzaam lukt het ook om nieuwe vrienden te maken. Langzaam, want hij is koppig. En verdrietig, groot en klein als-ie is. Want zou z’n moeder hem echt vergeten zijn?

Ondanks de beperkte ruimte in het ziekenhuis stoort het geen moment dat het verhaal zich zo lang in die besloten, steriele omgeving afspeelt. Het manoeuvreert hier en daar wel wat obligaat langs plotpunten en dan voel je de raderen van het scenario draaien. Daardoor raakt de vaart er in de tweede helft soms uit. Toch is er steeds weer de energie en de lol die Bronkhuyzen naar het scherm brengt, ook dankzij de venijnige grappen uit Mirjam Oomkes en Willemine van der Wiels scenario. ‘Ben je nou ook al blind,’ roept hij tegen z’n half verlamde kamergenoot die een speelgoedhelikopter tegen z’n hoofd laat vliegen.

Zulke grappen geven de film bite. Aan de Potterfilms en andere recente hoogtepunten als Let the Right One In zie je dat jeugdfilms heel goed scherpe kanten kunnen hebben en toch geschikt blijven voor een jong publiek. Want als kinderen van tien iets niet willen is dat ze voor klein grut worden versleten.