Het is per definitie discutabel. Een film maken over een jong meisje dat wordt misbruikt door haar moeder, met een jonge actrice, die voor onze ogen wordt misbruikt door haar moeder.

Het zou moeten schelen dat Eva Ionesco deze film – die in Cannes nog onder de titel My Little Princess uitkwam – baseerde op haar eigen ervaringen. Haar moeder Irina werd in de jaren zeventig een instant succes in de kunstscene van Parijs, dankzij de erotisch getinte foto’s die ze maakte van haar dochter. Eva werd met elf jaar het jongste model dat in de Playboy stond en werd – ook op haar elfde – door regisseur Roman Polanski gevraagd voor een rolletje in Le Locataire (1976). Dat succes zou tegenwoordig ondenkbaar zijn, omdat haar moeder Eva al vanaf haar vierde fotografeerde in de stijl van Victoriaanse pornografische foto’s. Met veel boa’s, veren en kanten jurkjes, maar ook met opengesperde beentjes, zwoele blikken en veel te veel bloot. Tegenwoordig is dat kinderporno en incest, maar in de jaren zeventig was het nog kunst

Eva, die al jong brak met haar moeder en uiteindelijk een redelijk bekende ( bijrol-)actrice zou worden, besloot haar ervaringen te verwerken in een film. Naar eigen zeggen, na lang wikken en wegen. Om het verwijt van uitbuiting voor te zijn, werd de film niet strikt autobiografisch. Eva heet nu Violetta; en moeder Irina heet Hanah. Bovendien koos Ionesco ervoor dat Violetta ‘al’ tien jaar oud is wanneer de foto’s beginnen. En houdt ze de fotosessies met Violetta , gespeeld door de toen inderdaad tienjarige Roemeense actrice Anamaria Vartolomei, tamelijk decent.

Vartolomei is geloofwaardig als gedwongen Lolita, maar Isabelle Huppert draagt de film als de egocentrische moeder, die haar dochter behandelt als een pop die ze naar believen kan aan- en uitkleden. Haar extravagante, ijdele karakter zie je ook terug in de kleren die ze draagt; geïnspireerd op de outfits van oude Hollywoodheldinnen als Jean Harlow en Marlene Dietrich.

Opvallend genoeg kijken we in de film niet door de ogen van Violetta, of door die van haar aandachtszieke moeder. Ionesco houdt bewust afstand en oordeelt niet over haar personages. Daarmee heeft ze misschien voorkomen dat de film ranzig en discutabel werd, maar het betekende ook dat de film niet voldoende indruk maakt dat mensen er überhaupt over na willen praten.