Toen Stephen Chbosky in 1999 zijn semi-autobiografische boek The Perks of Being a Wallflower zag verschijnen, nam hij zich voor het op een dag zelf te verfilmen. Dat bleek een haalbare kaart voor de schrijver/scenarist die op dat moment ook al de regie van de lowbudgetroadmovie The Four Corners of Nowhere (1995) op zijn naam had staan. Toch duurde het nog dertien jaar voor het zover was.

The Perks lijkt op het eerste gezicht ‘just another high school movie’ over de schuchtere, literatuurverslindende Charlie, gespeeld door Logan Lerman (3:10 to Yuma, Gamer). Charlie is een jongen zonder vrienden, die helemaal onderaan de pikorde staat. Hoe brengt hij daar verandering in? Maar dan vindt hij al vrij snel twee extravagante vrienden en opeens is de angel uit de film. Patrick ( Ezra Miller, de moordlustige tiener uit We need to talk about Kevin) en Sam ( Emma Watson, vooral bekend als Hermione uit de Harry Potter-reeks) laten hem zien wat feesten is. Charlie hapt in een space-brownie, slikt een papertrip en ontdekt dat ieder huisje z’n kruisje draagt. Tienerthema’s als eetstoornissen, homoseksualiteit en mishandeling worden lichtjes aangestipt. Vervolgens is het de vraag hoe lang Charlie erover doet om z’n mond open te trekken tegen het meisje van zijn dromen.

Tot zover weinig nieuws onder de zon. The Perks, dat zich ergens eind jaren tachtig afspeelt, lijkt wel een Bratpack-film die een kwart eeuw te laat komt. ‘The Bratpack’ was de bijnaam voor de groep jonge acteurs die naam maakte met twee spraakmakende rebelse jeugdcultuurfilms uit 1985: The Breakfast Club en St Elmo’s Fire. Ook de kracht van The Perks ligt in een prima stel hoofdrolspelers. Emma Watson, die de show steelt, lijkt zelfs op Ally Sheedy, die een rol had in beide bratpack-films.

Maar daar houdt de vergelijking wel op. The Perks mist de rebelse branie van die tijd en is eerder in nostalgie gedrenkt. Over de film hangt een warmgele zweem, The Rocky Horror Picture Show wordt nagespeeld en casettebandjes met zelfgemaakte mixen gaan van hand tot hand. The Perks is meer formulewerk met een twist.

Die twist geeft de aanvankelijk wat brave film toch nog een mooie, venijnige staart. Wat begint met hier en daar een raar geplaatste opmerking of losse herinnering, ontwikkelt zich via meer surrealistische scènes tot een spreekwoordelijk konijn dat Chbosky met maximaal effect uit zijn hoge hoed tovert. Jammer alleen dat hij Charlie in een brief aan de kijker al zijn gevoelens laat uitleggen en niet wat meer aan de verbeelding overlaat.

Meer over The Perks of Being a Wallflower