Het is de tweede film in korte tijd die verhaalt over vrouwen die het tegen
hun mannen opnemen voor een hoger doel. Vorige maand moesten pikante danseresjes
voorkomen dat mannen met elkaar op de vuist gingen in
Et maintenant, on va où? Nu starten vrouwen een ‘liefdesstaking’ zolang er
door hun mannen geen waterleiding wordt aangelegd van de bron naar hun dorp.
Beide films draaiden vorig jaar in Cannes. Voor beiden was dat te veel eer.
De hoofdrol in The Source is weggelegd voor de gelukkig getrouwde, beeldschone
Leila (
Leila Bekhti). Met steun van haar moderne jonge man Sami (Saleh Bakri), de
onderwijzer in hun Noord-Afrikaanse dorp, leidt zij het vrouwenverzet tegen de
vele verzwegen miskramen die de zware tocht van en naar de bron heeft geëist.
Leila’s kruistocht voor vrouwen-emancipatie wordt niet alleen bedreigd door
bekrompen mannen met losse handjes, maar ook door Leila’s boze schoonmoeder die
haar van onvruchtbaarheid beschuldigt, een oude liefde die haar terug wil,
fundamentalisten die vrome vrouwen in de aanbieding hebben, bureaucratische
onwil en morrende dorpsgenoten die Sami dreigen te ontslaan.
Het
ontbreekt de barokke filmmaker Radu Mihaleanu (Trahir, Va, vie et deviens, Le
concert) weer niet aan ideeën, maar aan maat. Hij schildert zijn fabel uit het
rijk van duizend-en-een-nacht met grove streken.
Uitvergrote personages
en opgeblazen situaties worden vastgelegd door een energieke camera tegen het
vakantieposter-decor van de Maghreb. Dat levert soms aanstekelijke tafereeltjes
op, zoals het beeld van een oude en jonge vrouw die al babbelend over seks een
bergpad aflopen met een onvoorstelbare berg sprokkelhout op hun rug. Maar te
vaak schiet hij door in kitsch, clichés en melodrama, waarbij elk idee ook nog
moet worden uitgespeld. Om de haverklap hoort de kijker, die voortdurend naar
stof en rotsblokken kijkt, ergens een vrouw klagen over hoe dor de harten van de
mannen wel niet zijn. Met deze waterboard-mentaliteit wint Mihaleanu geen
zieltjes voor zijn goede vrouwenzaak.
Het tenenkrommendst zijn
misschien nog wel zijn flauwe variaties op verholen erotische poëzie.
Bijvoorbeeld, nadat de vrouw als bloem is neergezet: ‘Mannen houden ervan de
bloem te bewateren.’ Mihaleanu piest met The Source wel een paar meter naast de
pot.