Niet zelden blijkt dan in de daaropvolgende anderhalf uur dat die
bombastische binnenkomer slechts het zoveelste staaltje kapitaalvernietiging en
tijdverspilling inluidde. Met Dark shadows, nieuwste pompoenbaby van Tim Burton
, is het helaas weinig anders.
De ongekroonde koning der gothic
nerds zag in Dan Curtis’ gelijknamige culttelevisieserie (1966-1971)
bioscoopfilmpotentieel. In de horrorsoap over vampier Barnabas Collins is de
voorname plaats van handeling diens sinistere landgoed Collinwood. Daar
arriveert vismagnaat Barnabas (
Johnny Depp), in 1772 door jaloerse heks Angelique Bouchard (
Eva Green) vervloekt tot eeuwig grafkistliggen, na ietwat verlate
ontsnapping. We schrijven dan 1972: situatiehumor dreigt en Burton kan visueel
ongegeneerd retro uitpakken.
Verbazingwekkend genoeg doet het
bubbeltjesloze fröbelscenario hoegenaamd niets met alle mogelijkheden, de
vreugdeloze Collins-nazaten zijn zelfs beschamende schetsjes. Wederom in campy
excentriekelingenmodus, woekert Depp met zijn maniertjes. Lusteloos slenteren de
overige aanwezigen, op het voorspelbare ritme van een trits seventies
Arbeidsvitaminen-klassiekers, door de peperdure gothkitschdecors.
Met één uitzondering: Eva Green. De even voluptueuze als langbenige dochter van
de Franse actrice
Marlène Jobert bouwt, als harpij in huidnauwe Jessica Rabbit-couture, haar
eigen Halloweenfeestje. Greens superschmiere reduceert Depps herschepping
Barnabas tot een barok gekostumeerde vleermuis in lijkwitte schmink. Cartoonesk
amusant is niettemin de scène waarin het draculantentweetal, in innige omarming
woest door een kantoor stuiterballend, het begrip ‘ruige seks’ eventjes grondig
herdefinieert. Met kleren aan uiteraard, het moet bij een PG-13-
keuringscertificaat immers wel netjes blijven.
Werkelijk
gaapverwekkend is het middenstuk, een enkele keer worden de lachspieren tot een
vermoeid gniffeltje verleid. Zo zakt Dark Shadows gestaag af naar fabrieksmatig
, halfgaar popcornvermaak voor de multiplexzaterdagavond. Ondermaats voor de man
die met
Edward Scissorhands en
The Nightmare Before Christmas tijdloze cinemagie schiep.
Ook de
alles-in-de-hens-finale met tragische epiloog reanimeert de film niet meer. In
zijn CGI-pandemonium herinnert de showdown tussen goed en kwaad wel een beetje
aan de apotheose van Sam Raimi’s
Drag Me to Hell. Eén ster van de schamele twee in bijgaande waardering is
voor de fraaie, tot leven komende Collinwood-schrijnwerkfiguren die de amoureuze
furie Angelique in haar slotoffensief bijstaan. Al zijn het digitale nulletjes
en eentjes, met succes refereert Burton hier aan de klassieke fantasiecreaturen
van stop motion-grootmeester Ray Harryhausen.
In een sfeerloze
feestscène - waarin tevens Alice Cooper optreedt - ontwaren we, even,
Jonathan Frid. De acteur die in de oorspronkelijke Dark Shadows de hoofdrol
speelde, overleed op vrijdag 13 april van dit jaar. Wil de echte Barnabas
Collins nu opstaan?
Eigenlijk flikken de makers van sterrenbestrooid Hollywood-genrewerk steeds hetzelfde geintje. Openingsscène: imposante zwiepshots, dramatische optiteling, soundtrack voluit. Eventjes opscheppen.