Freelance journalist Margot (Michelle Williams) woont in een gezellig huisje in Toronto en is gelukkig getrouwd met kookboekenschrijver Lou (Seth Rogen). Desondanks wordt ze verliefd op de overbuurman, kunstenaar/riksjachauffeur Daniel (Luke Kirby).

Zo overzichtelijk is het centrale dilemma van Take This Waltz: blijft Margot bij Lou – betrouwbaar, zachtmoedig, een beetje kinderlijk en gezapig – of kiest ze voor de avontuurlijke, vrijpostige, misschien wat minder betrouwbare Daniel?

Zo simpel en afgezaagd als het gegeven echter mag klinken, zo complex zijn de personages en onderlinge relaties uitgewerkt door regisseur/scenarist Sarah Polley (1979). Deze Canadese actrice speelde in uiteenlopende films als The Sweet Hereafter en Dawn of the Dead voor ze in 2006 haar regiedebuut maakte met het verrassend volwassen Away From Her, over een huwelijk dat op de proef wordt gesteld wanneer de vrouw dement wordt. Met Take This Waltz bevestigt Polley haar talent voor het raak verbeelden van klein menselijk drama.

Take This Waltz wordt in de markt gezet als een lichtvoetige romantische film over een driehoeksverhouding, maar is eerder een – weliswaar in lieflijke indiepop gehuld – existentieel portret van een frêle jonge vrouw die worstelt met de onverklaarbare leegte die ze voelt. Dit thema wordt (misschien iets te) expliciet gemaakt door Margots schoonzus Geraldine ( Sarah Silverman), die Margots verliefdheid beschouwt als onvolwassen vluchtgedrag en haar voorhoudt dat die leegte iets is waar iedereen last van heeft en waar je gewoon mee moet leren leven.

Is Margot egocentrisch ? Is de situatie te wijten aan Lou, die onvoldoende oog voor haar heeft? Is Daniel een indringer die Margot met rust zou moeten laten? Het gevatte, levensechte script en subtiele spel van de acteurs maken het verdraaid lastig die vragen zomaar te beantwoorden. Vooral Michelle Williams is (zoals meestal) uitstekend – afwisselend vertederend, irritant, sexy en meelijwekkend. De scènes die ze deelt met Luke Kirby staan bol van de erotische spanning, terwijl er eigenlijk amper iets gebeurt.

Op zeker moment is er een scène die prima zou functioneren als slot. Verrassend genoeg gaat het verhaal – tot dan toe een moderne interpretatie van David Leans ontrouwklassieker Brief Encounter – echter nog een kwartiertje verder, waarbij toon en tempo nogal veranderen. Duidelijk een zeer bewuste keuze, al ben ik er een paar weken na het zien van de film nog steeds niet over uit of deze hier nu sterker of zwakker van wordt. Maar misschien getuigt die ambivalente nasmaak des te meer van het eigenzinnige talent van mevrouw Polley.