Dertiger Mavis is bloedmooi en succesvol, maar vindt geen voldoening meer in haar losse scharrels en carrière als schrijfster van tienerromans. Ze besluit terug te keren naar de nederige suburb waar ze opgroeide, in de hoop haar ex-vriendje van de middelbare school voor zich terug te kunnen winnen. Het begin van een doorsnee romantische komedie, zou je denken.

Mis. Deze film van regisseur Jason Reitman en scenariste Diablo Cody, samen eerder verantwoordelijk voor de hit Juno, volgt de conventies van de rom-com, om die vervolgens volledig binnenstebuiten te keren. Om te beginnen is Mavis, fantastisch gespeeld door Charlize Theron, een eersteklas bitch. Lachwekkend, zeker, maar ook stuitend egocentrisch en oppervlakkig. Buddy ( Patrick Wilson), het schoolvriendje, is intussen gelukkig getrouwd, net vader geworden, en allesbehalve geïnteresseerd in een oude vlam met een hardnekkige nostalgiekick.

Best gewaagd, zo’n onsympathiek personage , dat zich tijdens de film bovendien amper ontwikkelt. En confronterend, hoopt Diablo Cody. ‘Er verschijnen de laatste tijd veel komedies over mannen die zich als kleine kinderen gedragen, en iedereen vindt die personages heel grappig en schattig,’ licht de scenariste toe in een interview. ‘Ik dacht: als ik nu eens een vrouw opvoer die zich zo gedraagt, wordt het vast een stuk minder komisch.’

Cody beschouwt Mavis als een typisch product van het Facebooktijdperk, waarin de juiste profielfoto alles bepaalt, exen digitaal worden gestalkt en herinneringen eindeloos geromantiseerd: ‘Kan het echt gezond zijn om je voortdurend te wentelen in de ervaringen uit je jeugd? Het is moeilijk iets van het heden te leren als je hardnekkig blijft vasthouden aan het verleden.’

Een moderne zedenschets dus, al is Young Adult niet moralistisch of zwaar op de hand. De trefzekere regie van Reitman en de bijtende humor in het script houden de boel vlot en luchtig, clichés worden knap omzeild, en er zijn voldoende sympathieke bijfiguren om de zuurtegraad van de hoofdpersoon enigszins te compenseren.

Wat niet wegneemt dat Mavis een wrange smaak nalaat. Juist omdat Cody, Reitman en vooral Theron haar ondanks alles in drie menselijke dimensies presenteren. Zoals haar geplamuurde gezicht en vrolijke Hello Kitty- shirt de aandacht aanvankelijk afleiden van haar wallen en trillende alcoholistenhanden, zo weten de filmmakers met hun ironie en genreknipogen lang te verhullen dat Young Adult in wezen een zuivere tragedie is.

Meer over Young Adult