Denken sommige filmmakers dat het bioscooppubliek massaal aan hersenverweking lijdt? Aan die vraag ontkom je niet na het zien van het lachwekkende The Darkest Hour.

Het gaat eigenlijk al meteen mis. Twee jonge Amerikanen arriveren in Moskou om een nieuwe website aan een investeerder te pitchen, maar in de vergaderzaal ontdekken ze dat een handige oplichter hun idee heeft gestolen. Zonder verzet laten ze zich dan het gebouw uit bonjouren, waardoor het lastig wordt om je voor stellen dat ditzelfde duo even later de wereld moet redden van een buitenaardse invasie.

Dat voorstellingsvermogen wordt verder op de proef gesteld als blijkt dat de makers in een poging op de animatiekosten te besparen alle buitenaardse wezens onzichtbaar hebben gemaakt. In 3D nog wel.

Onze jonge internetpioniers, inmiddels uitgebreid met het onvermijdelijke koppel sexy vrouwen, ondervinden dat die avond in een nachtclub nadat een delegatie aliens ongevraagd binnenvalt en (bijna) iedereen verpulvert. Helemaal idioot wordt het als ze vervolgens vaststellen dat er in de stad geen mens meer in leven is maar dan toch besluiten om een levensgevaarlijke tocht naar de Amerikaanse ambassade te ondernemen. Want de Amerikanen zullen het wel overleefd hebben. Vertrouwen in het vaderland is mooi, maar dit is bespottelijk.

Had producent en Wanted-regisseur Timur Bekmambetov zijn talent voor camp laten gelden dan was het misschien nog wat geworden met The Darkest Hour. Maar zo te zien heeft de Rus zich nergens mee bemoeid. Een voor een worden de bordkartonnen personages in slaapverwekkend voorspelbare verhaallijnen driedimensionaal uit het scenario geschoten totdat ( spoiler) tot niemands verbazing het jongetje en het meisje overblijven die – fade out – met een nucleaire onderzeeër en gierende hormonen richting horizon varen. Huil.

Maar voor het zover is, worden we geteisterd door Russische verzetsstrijders in sciencefictionkostuums die waarschijnlijk nog door Eisenstein zijn gebruikt en ontdekken we in de derde acte hoe de kleine buitenaardse deugnieten er in werkelijkheid uitzien, een (spoiler) anticlimax van astronomische proporties. Het geheel maakt zo’n ongeïnspireerde indruk dat je gaat denken dat The Darkest Hour de uitvoering van een of andere creatieve taakstraf is. Of zou er inmiddels software zijn die dit soort rommel componeert uit een database van losse scènes en inwisselbare personages? Hoe dan ook, zonder meer het donkerste anderhalf uur van de maand.