Een film over de bankencrisis. Dan moet je lef hebben. Want terwijl je hem maakt kan die crisis alweer voorbij zijn. En hoe voorkom je dat het een saai en technisch verhaal wordt?

Wat betreft dat eerste punt had Paula van der Oest geluk. De bankencrisis werd eerst een financiële crisis en vervolgens een eurocrisis, en die lijkt nog lang niet voorbij. Wat betreft dat tweede nam Van der Oest, die zelf het scenario voor The Domino Effect schreef, een verstandige beslissing. Ze richt zich op kleine, persoonlijke verhalen, waardoor de crisis voelbaar en inzichtelijk wordt.

Alles begint in The Domino Effect bij een Britse bank die failliet gaat. En vervolgens vallen de dominosteentjes om. Een automonteur van een Amerikaanse limousinebedrijf dat zaken deed met die bank kan de dure bruidstaart die hij had besteld niet meer betalen. De mevrouw die die taart zou bakken kan daardoor de lening aan haar broer in India niet voldoen. Die pleegt vervolgens boekhoudfraude omdat hij dat geld hard nodig had. Waardoor in China een autohandelaar al zijn geld kwijtraakt en de SUVs niet meer kan leveren aan een Nederlandse handelaar. Die vervolgens zijn Zuid-Afrikaanse nanny ontslaat, waardoor haar dochter in Afrika als prostituee op straat komt te staan. Etcetera, etcetera…

Het is inderdaad allemaal nogal veel, maar Van der Oest houdt de meeste verhaallijnen spannend, en schakelt ook handig heen en weer. Een enkele keer gaat het mis. Zoals in het veel te schetsmatige Nederlandse verhaal (met Theo Maassen als opportunistische sjacheraar). Maar veel vaker gaat het goed .

Met als hoogtepunt het verhaal dat zich in China afspeelt. De vrouw van de autohandelaar is afkomstig uit een arm gezin en wil duidelijk niet terug naar dat gevoel van financiële afhankelijkheid. Van der Oest heeft niet meer dan een paar scènes nodig om dat hele verhaal voelbaar te maken. En wordt geholpen door het sterke, ingehouden spel van de Chinese acteurs.

In 2011 liep Van der Oest het Gouden Kalf voor beste regie nog mis, terwijl haar Black Butterflies wel werd uitgeroepen tot beste film. In 2012 werden de zaken omgedraaid en kreeg ze wel een Kalf voor beste regie, maar werd The Domino Effect gepasseerd voor beste film. Eigenaardig, en eigenlijk niet uit te leggen , maar na 2011 voelt 2012 toch als een vorm van gerechtigheid.