Na een handvol redelijk geslaagde tv-films verraste Urszula Antoniak (19685) twee jaar geleden de Nederlandse – en ook wel de Europese – filmwereld met Nothing Personal. Onder meer zes prijzen op het festival van Locarno en vier Gouden Kalveren (oa beste film en regie) waren er voor deze subtiele vertelling over verdriet, verwerking en liefde.

Opvolger Code Blue lijkt in weinig op Nothing Personal. En dat pleit voor Antoniak, die voor haar tweede bioscoopfilm niet teruggreep op eerder succes, maar een radicaal nieuwe film maakte. En radicaal is Code Blue zeker.

De film volgt verpleegster Marian, die werkt op een afdeling voor terminale patiënten. Marian is een vrouw die iedere vorm van intimiteit mijdt. Ze leeft voor haar patiënten, die ze regelmatig een handje helpt als het sterven niet snel genoeg gaat.

Als ze op een avond vanuit haar flat een verkrachting ziet, en ontdekt dat ook een andere bewoner van de flat die verkrachting heeft gezien, voelt ze voor het eerst dat ze iets met iemand anders deelt, en lijkt het alsof intimiteit toch mogelijk is.

De film is net zo kaal en klinisch als de afdeling waar Marian werkt. Vrijwel geen dialogen , lange, trage shots, en geen filmmuziek. Antoniak maakt het de kijker bepaald niet makkelijk, en er zal geen groot publiek op deze film afkomen, maar Code Blue is wel precies die film geworden die Antoniak voor ogen stond.

De film is stijlvast, zelfverzekerd en heeft in de Belgische Bien de Moor een onontkoombare hoofdrolspeelster. De 49-jarige theateractrice geeft zich in Code Blue geestelijk en lichamelijk volledig bloot. Dat je de moeilijk toegankelijke Marian tot de extreme finale van de film blijft volgen is vooral haar verdienste .

Code Blue was de enige Nederlandse film die dit jaar geselecteerd werd voor Cannes. Even leek het er zelfs op dat de film als eerste Nederlandse film in ruim dertig jaar zou draaien in het hoofdprogramma. Dat werd uiteindelijk de Quinzaine des Realisateurs, een prestigieus bijprogramma.

Maar afgezien van een rimpel op de premièredag (bij de vertoning werden plakkaten opgehangen waarop werd gewaarschuwd voor het feit dat de film schokkende scènes bevat) ontstond er in Cannes weinig ophef over de film. Dat kan nu in Nederland worden goedgemaakt.