De Britse regisseur Stephen Frears komt na films als The Queen en High Fidelity met deze verfilming van een serie strips uit de Britse krant The Guardian, over de journaliste Tamara Drewe (Gemma Arterton) die bij terugkeer naar haar geboortedorp op het Britse platteland belandt in een komische serie relatieontwikkelingen – met haar als middelpunt.

Ooit was ze een lelijk eendje, maar een neusoperatie later blijkt Tamara bij veel mannen in het dorp iets los te maken. Naast een jeugdliefde vallen ook een oudere getrouwde schrijver en een excentrieke rockster voor haar kleinere neus. Ondertussen leveren de overige dorpelingen – een stel mislukte schrijvers en twee vuilgebekte tienermeisjes – op cynische wijze commentaar op de gebeurtenissen in het idyllische gehucht.

De zonnige film, prachtig geschoten in het zuiden van Groot-Brittannië, wordt al gauw voorspelbaar: natuurlijk eindigt Tamara bij wie ze hoort, en uiteraard komen alle geheimen uit . Daarbij zijn Tamara, en met haar alle andere personages, zo tweedimensionaal als de stripfiguren waar ze op zijn gebaseerd.

Gelukkig maken de extra's voor fans van Frears enigszins iets goed. In een nogal ongemakkelijk interview, geschoten in een donkere kamer en met een zenuwachtige interviewer, vertelt Frears openhartig over zijn manier van werken – iets wat als norsig bekend staande cineast zelden doet.

Zo lacht hij om de vergelijking met andere zogeheten 'kitchensink'-regisseurs, die films maken waarbij mensen uit een lagere sociale klasse de hoofdrol spelen: 'Ik denk niet dat Ken Loach ( The Wind That Shakes the Barley) en Mike Leigh ( Secrets and Lies) erg blij zijn dat ik met ze vergeleken wordt.' Ook is hij van mening dat regisseurs geen films horen te maken over de middenklasse: ‘Echte filmmakers komen immers zelf uit een lager milieu.’ Met een aaneenschakeling van zulke gewaagde uitspraken blijkt Frears een beetje controversieel, maar wel interessant.

Het interview, samen met een ietwat magere van-boek- naar-film clip, maken de dvd iets aantrekkelijker, maar de film zelf lijkt meer een tussendoortje te zijn geweest voor de normaal wat serieuzere Frears.