Bevroren lusteloosheidspoëzie

Regisseur Li Hongqi, die behalve scenarist ook romanschrijver en dichter is, toont kale wanden, lege straten en onbewogen gezichten in zijn derde speelfilm, waarvoor hij vorig jaar een Gouden Luipaard kreeg op het Filmfestival van Locarno, plus de prijs van de internationale filmkritiek. De Kring van Nederlandse Filmjournalisten beloonde de film begin dit jaar in Rotterdam met de KNF-prijs.

Winter Vacation is een ‘acquired taste’, dat moet gezegd , want met zijn minimalistische vertelstijl en lange takes met nog nét niet bevroren tableaux vivants, slaat de verveling van de personages bijna onvermijdelijk op de toeschouwer over. Ware het niet dat Li zijn verstilde lusteloosheidspoëzie van een batterij gortdroge absurdistische grappen heeft voorzien, die de kijker scherp houden. Want als je even niet goed oplet kun je ze ook zomaar missen, zo terloops worden ze opgediend, met onpeilbare pokerfaces . Li’s weigering om reacties voor te schrijven lijkt wel een statement tegen hoe het leven in China doorgaans van staatswege wordt gedicteerd.

Een handvol jongens hangt op de laatste dagen van de wintervakantie rond, op zoek naar een verzetje, terwijl de kleine Zhongxin door zijn opa is veroordeeld tot stilzitten op de bank. ‘Of je oom trapt je voor je gat,’ is het dreigement dat hij continu moet aanhoren. Zijn grote broer stampt ondertussen Engelse woordjes : ‘Habituation (gewenning): verminderde aangeboren respons op een regelmatig herhaalde prikkel.’ Dat kernbegrip blijkt in Winter Vacation de verbindende factor tussen de generaties.

De soundtrack, die een beetje houtje- touwtje aandoet, zet het ingeblikte leven van de familieleden subtiel kracht bij . Muziek is minimaal aanwezig, opduikend met een pingelende basgitaar en holle, zuchtende stemmen. Droevig en grappig tegelijk, precies als de film.