Zoals de foto van het naakte, door napalm verbrande meisje het symbool werd van de Vietnamoorlog, zo vatte die van de zes mariniers die de Amerikaanse vlag planten op Iwo Jima, de hele Tweede Wereldoorlog in één beeld samen.

Iwo Jima, een onbeduidend vulkanisch eiland in de Stille Oceaan, werd in februari 1945 het toneel van een verbeten strijd tussen de Amerikanen en de Japanners.

Het leek bijna onmogelijk nog een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan Tweede Wereldoorlogfilms, maar Clint Eastwood belicht een verrassende kant. Of eigenlijk twee kanten. De extra's op de dvd maken duidelijk waarom Eastwood zowel de Amerikaanse (Flags of Our Fathers) als de Japanse (Letters from Iwo Jima) versie van het verhaal wilde vertellen.

Steven Spielberg had hem gebeld. Of hij, met Spielberg als producent, interesse had om de bestseller van James Bradley te verfilmen. Bradley had het verhaal van zijn vader John, een van de vlaghijsers, kort daarvoor op papier gezet.

Amerika was oorlogsmoe in 1945 en de beroemde foto, een toevallig genomen snapshot, moest het moreel van het thuisfront opvijzelen door te suggereren dat de overwinning in feite al binnen was.

Drie van de zes soldaten die de vlaggenmast omhoogduwen, werden onmiddellijk uit de nog woedende strijd gehaald, en op tournee door Amerika gesleurd om daar de nationale honger naar helden te stillen . Terwijl zij van de bloedige veldslag glamour moesten maken, stierven ondertussen hun makkers in de Stille Oceaan een trieste dood op een kaal eiland.

Het gebeurt niet vaak dat de extra's op een dvd tot tranen toe weten te roeren. Als James Bradley vertelt hoe dat akelige eiland, die iconische foto, maar vooral de idiote heldenverering rampzalige gevolgen had voor de levens van zijn vader en diens twee maten, komt dat even hard aan als Eastwoods gedramatiseerde Flags of Our Fathers.

Precies om die persoonlijke tragedies, ook het uitgangspunt van Bradleys boek, had Eastwood de uitnodiging van Spielberg onmiddellijk aangenomen. Tijdens de research werd hij echter ook gegrepen door de menselijke drama's aan Japanse kant.

Amerikanen waren de Stille Oceaan opgestuurd met de boodschap dat ze als overwinnaars zouden terugkeren. Japanse soldaten was ingepeperd dat ze op Iwo Jima voor hun vaderland zouden sterven. Hun verhalen waren misschien wel net zo intrigerend.

Dan maken we twee films, besliste Spielberg. En zo kreeg scenarioschrijver Paul Haggis een dun boekje met de gebundelde brieven van generaal Kuribayashi toegeschoven om er een scenario voor Letters from Iwo Jima uit te destilleren.

Haggis had al eerder samengewerkt met Eastwood aan Million Dollar Baby. Hij is een van de jongste in de vaste club kameraden die Eastwood tijdens zijn lange carrière om zich heen verzamelde.

Allemaal begonnen ze onder aan de ladder bij de regisseur, vertelt producent Rob Lorenz. Cameraman Tom Stern loopt al langer dan vijfentwintig jaar mee, en met editor Joel Cox kan Eastwood inmiddels lezen en schrijven.

Casting director Phyllis Huffman (al aan boord sinds Eastwoods Honkytonk Man uit 1982) zag zowat iedere jonge acteur in New York en Los Angeles om er zeker van te zijn dat ze precies de juiste koos voor de rollen van de onfortuinlijke mariniers. Production designer Henry 'Bummy ' Bumstead gaf vanuit zijn rolstoel aan locatiescouts de opdracht IJsland te verkennen als filmstand-in voor Iwo Jima.

Op Iwo Jima lieten ruim 27 duizend jonge, Amerikaanse en Japanse soldaten het leven. Tijdens het maken van Flags of Our Fathers en Letters from Iwo Jima sneuvelden twee veteranen uit Eastwoods stal, Phyllis Huffman (1945-2006) en Henry Bumstead (1915-2006).

Extra's:
Introductie door Clint Eastwood (5 minuten)
Woorden op schrift (17 minuten)
Zes moedige mannen (20 minuten)
Creatie van een epische film (20 minuten)
Making of Letters from Iwo Jima (20 minuten)
Beeldformaat: Anamorphic 16:9
Geluidsformaat: Dolby 5.1
Duur: 132 minuten (Flags of Our Fathers); 140 minuten (Letters from Iwo Jima)
Distributeur: Warner Bros