'Dit is Alfred Hitchcock. Ik heb opbeurend nieuws voor u. Moord is niet dood. Ik refereer niet aan de categorie die tegenwoordig van de voorpagina' s spat. Die is smakeloos. Ik doel op de exquise moorden met een bizar tintje die zich duivels moeilijk laten oplossen. Die zijn springlevend. Voor uw griezelgenot zal ik er thans een presenteren.'

Zelfs in 1960, toen Hitchcock allang de pikorde van regisseurs aanvoerde, was hij niet te beroerd om hoogstpersoonlijk zijn nieuwste film Psycho aan het publiek te verkopen. In tegendeel: hij maakte er een festijn van.

Al vanaf het begin ging het met Psycho anders dan met zijn voorgaande films. Hitchcocks contract met Paramount liep ten einde, vertelt assistent-regisseur Hilton A. Green in de Making Of, en hij was al overgestapt naar Universal. Voor zijn laatste contractuele verplichting had 'Hitch' een horrorverhaal uitgekozen dat hij voor minder dan een miljoen dollar wilde maken met de ploeg van zijn televisieserie Alfred Hitchcock Presents (1955-1961). Psycho moest ook in zwart-wit, anders zou het te goor worden. Bovendien koos hij voor een beginnende scenarioschrijver en bracht de film onder bij een klein productiehuis.

Paramount en Universal waren niet erg gecharmeerd van zijn lowbudget plannen, maar Hitchcock leek er des te meer schik in te hebben. Met Psycho rekte hij de grenzen van wat kon en mocht maximaal op. Zo zoomt het openingsshot al meteen in op een hotelkamer waar twee geliefden half ontkleed efficiënt gebruik maken van hun lunchpauze. Janet Leigh loopt in witte (voordat ze veertigduizend dollar steelt) en zwarte (na haar zonde) lingerie door het beeld, scènes die de censuur tot het uiterste tartten. Om nog maar te zwijgen van de beruchte douchesequentie. Leigh kreeg een huidskleurig stuk leer omgebonden om borsten en ander onbetamelijks te bedekken . Door het geluid van messteken in suikermeloenen, de chocoladesiroop als filmbloed, en de snerpende violen van componist Bernard Herrmann leek het net of de badkamermoord gruwelijk expliciet was, maar in feite was er niets te zien. Hitchcock gaf het lokaas, het publiek hapte met plezier toe.

Daar was het Hitchcock precies om te doen, de lol die bezoekers eraan zouden beleven. Voor het optimale effect omgaf hij Psycho al vanaf de opnamen met geheimzinnigheid. Crew en cast werd een spreekverbod opgelegd, pottenkijkers werden geweerd en in Hollywood verspreidde hij het gerucht dat hij op zoek was naar een actrice voor de niet bestaande rol van de moeder van Norman Bates.

Nog slimmer was zijn marketingstrategie. In de originele trailer maakt Hitchcock een toer door het motel en het beroemde spookhuis op de heuvel en vertelt flarden van het verhaal. Telkens als hij de spanning heeft opgebouwd, mompelt hij dat het te afschuwelijk is wat er is gebeurd, en dat hij maar snel door moet met de rondleiding. Bioscoopeigenaren haalde hij over bezoekers te verbieden in en uit te laten lopen tijdens de voorstellingen, zoals destijds gebruikelijk was. Op affiches, in bladen en in reclamespotjes wees Hitchcock erop dat niemand, zelfs niet de Amerikaanse president en de koningin van Engeland ('God bless her'), zou worden toegelaten nadat een vertoning van Psycho was begonnen. 'Uiteraard dient dit allemaal louter opdat u meer zult genieten van de Psycho-ervaring. Ik mag u namelijk graag, moet u weten. En ik wil dat u gelukkig bent.'

Het werkte . Van New York tot en met Los Angelos vormden zich ellenlange rijen voor de bioscopen. Tijdens de vertoning schreeuwden mensen naar het scherm en na afloop verliet bijna iedereen opgelucht lachend de bioscoopzalen. Alsof Psycho de achtbaanrit van hun leven was geweest.

Universal brengt vijftien Hitchcock films opnieuw uit - waarin alleen North by Northwest (1959) een opvallende afwezige is. In chronologische volgorde:
Foreign Correspondent (1940), Saboteur (1942), Shadow of A Doubt (1943), Rope (1948), Rear Window ( 1954), The Trouble With Harry (1955), The Man Who Knew Too Much (1956), Vertigo (1958), Psycho (1960), The Birds (1963), Marnie (1964), Torn Curtain (1966), Topaz (1969), Frenzy (1972) en Family Plot (1976).

Op vier dvd's verschijnen ook acht titels uit Hitchcocks beginperiode:
The Ring (1927) en Champagne (1928)
The Farmer's Wife (1928) en The Manxman (1929)
Blackmail (1929) en Murder! (1930)
Skin Game (1931) en Rich and Strange ( 1931)

Extra's Psycho:
Making Of (92 minuten)
Originele bioscooptrailer (6 minuten)
Nieuwsbulletin (10 minuten)
Douche scène met en zonder muziek
Beeldformaat: 1.85:1
Geluidsformaat: Dolby digital
Duur: minuten (109 hoofdfilm)
Distributeur: Universal