Toen de Britten Idi Amin in 1971 stevig in het zadel hielpen, had hij eigenlijk maar weinig op met dat arrogante, imperialistische volkje. Hij koesterde veel meer sympathie voor de Schotten, die onder het juk van de Engelsen eigenwijs hun eigen koers voeren. Op het continent waar enorme koloniale aardverschuivingen plaatsvonden, zag Amin de Oegandezen als de Schotten van Afrika. Drie van zijn kinderen noemde hij Campbell, MacKenzie en McLaren en hij stuurde zelfs zijn soldaten naar Dundee voor doedelzaklessen.
Forest Whitaker beet zich als een pitbull vast in de rol van de flamboyante , charmante, uitzinnige, paranoïde en weerzinwekkende Idi Amin. Hij reisde een maand voor de opnamen al naar Oeganda, leerde Swahili en sprak er met Amins broer, zus en ex-generaals. Hij at zelfs als Idi Amin: gestampte groene bananen , bonen en rijst. Tegen het einde van de opnameperiode viel er nog maar moeilijk te praten met Whitaker. 'Ik kan de knop niet aan- en uitzetten. Het ene moment mensen martelen, en in de pauze lekker een stukje zwemmen,' verzucht Whitaker. Ja, de rol heeft zijn leven veranderd, maar Whitaker kijkt er niet erg gelukkig bij. Wie wil er nou ook drie maanden lang Idi Amin zijn, alle Oscars ten spijt?
Misschien wel even beschamend als Amins manische en moorddadige gedrag, was de reactie van het westen op hem. Journalist Jon Snow, toen nog een groentje en voor Reuters verslaggever in Oeganda, voelt zich er nog steeds schuldig over, vertelt hij in een van de extra's. Amin wist met zijn charmes en eigenaardige liefde voor alles wat Schots was de voltallige internationale pers in te pakken . Journalisten liepen schuddebuikend de persconferenties uit, omdat Amin bijvoorbeeld had gezegd dat hij zich heus niet als minnaar aan koningin Elizabeth had aangeboden. Hij had slechts tegen haar gezegd dat Philip een hark was en dat als ze een echte man wilde, ze maar eens naar Kampala moest komen.
Het bekende Britse nieuwsmagazine Private Eye voerde destijds een komische column die De Wereld volgens Idi Amin heette. Amerika's populairste talkshow Saturday Night Live liet regelmatig een komiek optreden die Amins extravagantie imiteerde. Een punkbandje in Los Angeles maakte zelfs een liedje over Amin. Terwijl de Oegandese bevolking werd afgeslacht, vroegen de westerse media om leuke filmpjes van Idi in kilt.
Kevin MacDonald, documentairemaker van huis uit, was zich er terdege van bewust dat het wel eens gevoelig kon liggen als westerlingen het verhaal van Amin zouden verfilmen, door de bril van een fictieve Schotse lijfarts (James McAvoy) gezien nog wel. De Oegandese minister- president Yoweri Museveni ontving MacDonald echter met open armen. Een film over Amin was misschien educatief voor de Oegandezen, dacht hij. Zoals in alle derdewereldlanden is de Oegandese bevolking piepjong en de meesten weten nauwelijks meer iets van de dictator. Museveni stelde tanks, wapentuig en twee oude, door de muizen aangevreten limousines van Amin ter beschikking.
Idi Amin stierf in 2003 in ballingschap, maar nieuws reist langzaam door de ondoordringbare binnenlanden van Afrika. Tijdens een scène waarin Forest Whitaker vanaf een openluchtpodium zijn onderdanen toespreekt, ontstond grote verwarring onder de figuranten. Dat ze betaald kregen om een politicus toe te juichen, waren ze gewend, maar wat ze niet begrepen: waarom was Idi Amin teruggekeerd naar Oeganda om tien keer dezelfde speech af te steken?
Extra's:
Audiocommentaar van regisseur Kevin MacDonald
Verwijderde
scènes
Documentaire: Idi Amin (30 minuten)
Forest Whitaker in de rol
van Idi Amin
De casting van The Last King of Scotland
Beeldformaat
: Anamorphic 16:9
Geluidsformaat: dolby 5.1
Duur: 121 minuten (
hoofdfilm)
Distributeur: Fox Home Entertainment