In Abel Ferrara's Mary speelt Juliette Binoche een actrice die een obsessie met Maria Magdalena ontwikkelt als zij deze bijbelse figuur in een film speelt. Opnieuw een niet voor de hand liggende rol van de Franse actrice, die in 1997 een Oscar won voor The English Patient, maar daarna niet voor makkelijke successen in Hollywood koos. Ze is op het moment ook te zien in Michael Haneke's Caché. Portret van een actrice die zichzelf probeert te vergeten in haar rollen. 'Je bent niet de bloem, maar de vaas waar de bloem in zit.'

De feiten
Geboren: 9 maart 1964, Parijs (Frankrijk). 

Actief als: actrice.

Eerste film: Liberty belle (1983) van Pascal Kané, kleine bijrol. Doorbraakrol: Je Vous Salue, Marie (1985) van Jean-Luc Godard.

Prijzen: Oscar voor beste vrouwelijke bijrol in 1997 voor The English Patient, Oscarnominatie in 2001 voor Chocolat; César voor beste actrice in 1994 voor Trois couleurs: Bleu; BAFTA voor beste vrouwelijke bijrol in 1997 voor The English Patient; Zilveren Beer voor beste actrice op het filmfestival van Berlijn in 1997 voor The English Patient; European Film Award voor beste actrice in 1992 voor Les amants du Pont-Neuf en in 1997 voor The English Patient ; Prix Romy Schneider (voor aankomende actrices) in 1986; Volpi Cup voor beste actrice op het filmfestival van Venetië in 1993 voor Trois couleurs: Bleu.

Beste film
Trois couleurs: Blue (1993) stelde Binoche in staat te laten zien wat ze als actrice kon, in de rol van een vrouw die haar man en kind verliest in een auto-ongeluk; als ze na een rouwperiode radicaal opnieuw wil beginnen, blijkt het verleden niet zo gemakkelijk te vergeten. Ook zien: The Unbearable Lightness of Being (1988), The English Patient (1996), Code inconnu ( 2000) en Caché (2005).

Slechtste film
Le hussard sur le toit (1995), historisch melodrama waarin Binoche een adellijke dame in de negentiende eeuw speelt, ziet er fraai uit, maar weet de kijker niet te raken.

Handelsmerk
Haar schoonheid, gekoppeld aan een groot acteertalent, zorgde ervoor dat Binoche, na rollen in films van Jean-Luc Godard en André Téchiné midden jaren tachtig in Frankrijk een grote ster werd. Haar internationale doorbraak kwam met de Oscar die ze won voor haar rol in The English Patient (1996). Opvallend aan Binoche' carrière is dat zij daarna niet de makkelijke Hollywood-route koos met voorspelbare successen, maar haar eigen weg volgde met films van onder anderen Michael Haneke en Abel Ferrara. Veel van Binoche' expressie zit in haar indringende ogen, waarmee ze intense emoties kan overbrengen als wanhoop, angst, woede en - soms - vreugde.

Binoche over Binoche
'Acteurs zijn opportunistisch. Normaal gesproken vind ik de regisseur het belangrijkst. Maar soms gelden andere redenen . Op het moment dat ik in Amerika wil werken, maakt een Amerikaanse productie bij mij meer kans dan een aanbod uit Nederland.'
(De Volkskrant, 2001)

'De basis is lichaamstaal. Een acteur die niet lichamelijk is ingesteld, krijgt geen vat op een personage.'
(VPRO Stardust, 2001)

'Ik probeer altijd het beste te geven dat ik kan. Als actrice moet je grenzen opzoeken. Soms vind ik dat regisseurs mij tegenhouden, omdat ze een minimalistische acteerstijl willen. Dat geeft mij niet de mogelijkheid naar de plekken te gaan waar ik heen wil. Maar ik hou er niet van met regisseurs in de clinch te gaan, dus sluit ik veel compromissen. Ik moet hen gelukkig maken, maar tegelijkertijd wil ik ook bevrediging vinden in een rol. Waarom zou ik anders nog films maken?'
(Channel4.com, 2000)

'Bij een Kieslowski of Haneke komt het niet in me op ze te corrigeren, andere regisseurs probeer ik zelf zo'n beetje te regisseren. Bij instructies waarmee ik het oneens ben, protesteer ik niet langer, ik speel ze zo dat de regisseur zelf ziet hoe fout dat idee is.'
(Vrij Nederland, 2003)

'Acteren is jezelf vergeten om zo het beste van jezelf te geven. Het personage neemt bezit van je, je moet het de ruimte geven. Je bent niet de bloem, maar de vaas waar de bloem in zit.'
(Interview, 2001)

'Ik ga er vanuit dat filmrollen mij uitkiezen en niet omgekeerd. Dat klinkt vaag, maar zo voel ik het wel. Personages moeten mij gevoelsmatig en op een intellectueel niveau uitdagen. Dat kunnen ook best rollen in komedies zijn, mits het niet stupide is. Want dat haat ik.'
(Algemeen Dagblad, 2001)

'Ze vragen me wel eens waarom ik niet meer komedies doe. Nou, simpelweg omdat ik de meeste van een stuitende leegheid vind. Ik vind het al zonde van mijn tijd als ik na zo'n twee uur van gebakken lucht de bioscoop uit kom. Laat staan dat ik er een paar maanden van mijn leven aan weggooi.'
(De Telegraaf, 2006)