Vox Populi, Eddy Terstalls derde film in het drieluik over seks, dood en politiek, gaat in première tijdens de 28ste editie van het Nederlands Filmfestival. De filmmaker, geboren en getogen in de Amsterdamse Jordaan, won vier jaar geleden met zijn film Simon vier Gouden Kalveren. In de rubriek Op Scherp een multimediaal portret van de filmmaker die al jaren zijn filmcarrière wil verruilen voor de politiek. 'Ik zou mezelf voor mijn kop slaan als ik mijn hele leven aan plaatjes schieten vergooi.'

De feiten
Geboren: 20 april 1964, AmsterdaM

Actief als: regisseur, schrijver

Eerste film: Transit (1992)

Prijzen: vier Gouden Kalveren op het Nederlands Film Festival in 2004 voor Simon: voor beste film, beste regisseur, publieksprijs en jongerenprijs; nominatie op het Tribeca-filmfestival in New York in 2005 voor Simon, voor beste verhalende film.

Beste film
Simon (2004), over de vriendschap tussen twee mannen met een heel verschillende achtergrond, van wie er één kanker krijgt. Terstall mikte niet meer alleen op de lach, maar maakte een film die ook ontroerde, zonder sentimenteel te worden. Het acteerwerk van Geel en Hensema is geweldig en de dialogen scherp. De eindscѐne heeft de regisseur smaakvol weten te verfilmen, waardoor het luchtige eerste deel van de film een geheel nieuwe lading krijgt. Ook zien: Hufters & hofdames (1997), De boekverfilming (1999), Rent a Friend (2000).

Slechtste film
Sextet. Een flauwe film vol krampachtige pogingen om de kijker te choqueren. Het acteerwerk vervalt grotendeels in geschmier en vooral de scènes tussen Jan Mulder en zijn jonge minnares ontstijgen nauwelijks het niveau van een gemiddelde Postbankreclame. Sextet is een rommelige, onsamenhangende raamvertelling. De scènes met de filmacademicus fungeren als een raar soort zelfspot, die het gras voor de voeten van de recensenten weg zou moeten maaien. Maar het blijft onduidelijk wat Terstall nu precies met deze film wil. Ook Terstalls eerste twee films, Transit (1992) en Walhalla (1995) zijn volgens de regisseur zelf niet echt de moeite waard: 'te veel pretenties,' zoals hij in een interview zei.

Handelsmerk
Laconieke personages die aan de lopende band geestige one-liners debiteren in naturel overkomende dialogen, daarmee zette Terstall zich op de kaart vanaf zijn derde film Hufters & hofdames. Personages die in Amsterdam woonden, preciezer gezegd: in de Jordaan. Later draaide hij een film in Rotterdam (Rent a Friend), en breidde Terstalls Amsterdam zich in Simon uit tot Westerpark en Amsterdam-Zuid. De regisseur geldt als de ontdekker van actrices Nadja Hüpscher en Rifka Lodeizen, met wie hij vaak werkt. Anderen die vaker in zijn films opduiken zijn Daan Ekkel, Marc van Uchelen, Femke Lakerveld en Dirk Zeelenberg. Terugkerende onderwerpen in zijn moderne zedenschetsen zijn onder meer relaties, seks, vriendschap en voetbal.

Eddy Terstall over Eddy Terstall
'Filmen is geen lolletje en het betaalt slecht.'
(HP/De Tijd, 2004)

'Eigenlijk vind ik het schandelijk dat ik met mijn films nooit iets verdiend heb. Filmland had wel wat dankbaarder mogen zijn. En die Kalveren zijn een inhaalslagje, maar daar kun je ook geen brood voor kopen.'
(De Volkskrant , 2005)

'Ik kan er niet tegen dat Nederlandse films pas serieus worden genomen als er Engels in wordt gesproken. Dat is likken naar een grotere , maar simpelere cultuur. Ik wil juist Nederlandse verhalen vertellen. Iedereen gaat al weg naar het buitenland, of probeert dat, maar ik heb geen enkele Hollywood-ambitie. Hollywood is voor boeren.'
(Het Parool, 2004)

'Mijn films zijn niet uitgesproken politiek, maar hebben iets stiekem pamfletterigs.'
(VPRO Gids, 2004)

'Ons vrijdenken, het nieuwsgierig zijn, het verder kijken dan de godsdienst ligt in het verlengde van onze koloniale plundertochten. Die hebben gemaakt dat we een economische voorsprong kregen en hier een burgerklasse ontstond die de tijd had om na te denken en zich te ontwikkelen tot verlichte geesten. Ik vind dat je dan wat zou moeten terugdoen voor die culturen. Die hebben daar recht op. Een vrijdenker in Peking of in Teheran of in Pyongyang heeft ook recht op Amsterdam.'
(De Groene Amsterdammer, 2004)

'Ik zou mezelf voor mijn kop slaan als ik mijn hele leven aan plaatjes schieten vergooi. Voor mij is filmen nooit een doel in mijn leven geweest. Ik zoek nu een andere manier om mijn communicatieve vaardigheden in te zetten.'
(NRC Handelsblad, 2004)

'Hoezo te veel tieten in mijn films? Ik heb liever een paar tieten tegen mijn hoofd dan een pistool.'
(VPRO Gids, 2004)

'Schrijven is niet leuk. Je zit binnen, een beetje te tikken en dat is mijn ding niet. En draaien is haasten en stressen. Maar tijdens de montage ga je echt de film maken. Je hangt in je stoel, je kijkt, en je zegt: zo en zo moet het.'
(Het Parool, 2004)