'Eigenlijk is het een mix van fantasie, sprookje en vaudeville,' legt de Ierse regisseur Neil Jordan uit op het audiocommentaar van Breakfast on Pluto. De regisseur gebruikt het commentaar vooral om te proberen de essentie van de film duidelijk te maken, maar dat valt nog niet mee: 'zelfs nu ik het aan mezelf moet uitleggen is het lastig.'
In Breakfast on Pluto bekijkt Kitten, een naïeve en kleurrijke travestiet, het leven door een roze bril: ze wil leven als in een songtekst van Bobby Goldsboro. Ze moet zich tijdens de turbulente jaren zestig en zeventig in Noord-Ierland staande houden. Met haar grenzeloze optimisme staat ze in schril contrast met haar gewelddadige omgeving. De sprankelende muziek van die tijd versterkt dat contrast.
De film is een lust voor het oor. Van How Much is That Doggy in the Window van Patti Page, via de Windmills of your Mind van Dusty Springfield naar T-Rex' Children of the Revolution; bijna iedere scène is voorzien van een passend nummer. Gemakkelijk was dit niet, legt Jordan uit.
Zo dacht de regisseur aanvankelijk dat hij veel muziek van David Bowie zou gebruiken maar 'er zit niet genoeg onschuld in Bowies nummers.' Uiteindelijk vond hij in het Beatles-achtige geluid van Harry Nilsson de juiste toon om de onschuld van Kitten te bekrachtigen.
Een terugkerend thema in Ierse films is het verlies van onschuld. Ook in deze film, die Jordan zelf typisch Iers noemt, raken alle personages om Kitten heen hun kinderlijke blik op de wereld kwijt. Kitten zelf blijft echter in haar eigen wereldje leven. 'Iedereen is zo serieus', klaagt ze regelmatig.
Hoewel zij ook geconfronteerd wordt met het toenemende politieke geweld, blijft zij geloven in die wereld die Bobby Goldsboro in Honey heeft omschreven, waar mensen altijd jong in hun hart blijven. 'De humor komt uit Kitten, de wreedheid uit de wereld om haar heen', legt Jordan uit. Ook dit is een typische Ierse manier van filmen, meent de regisseur: 'In Ierland komen komische momenten óf voort uit iets afschuwelijks, of werken daar juist naartoe.'
Beeld: 16:9 (
anamorphic)
Extra's: Audiocommentaar van regisseur Neil Jordan en
hoofdrolspeler Cillian Muprhy; interview met Cillian Murphy (9min); trailers
Geluidsformaat: Dolby Digital
Ondertiteling: Nederlands
Duur: 124
minuten (hoofdfilm)
Distributeur: A-Film