Behalve die naaktscènes zijn er nog meer (en betere) redenen te bedenken waarom Le mépris veel toegankelijker is dan vrijwel alle andere films van Godard . De tamelijk transparante vertelwijze, waarin Brechtiaanse vervreemdingstechnieken voor één keer ondergeschikt blijven aan het verhaal; het overal even fotogenieke Capri, door cameraman Raoul Coutard vertaald naar adembenemend CinemaScope; de eerder naar herfst dan zomer klinkende score van Georges Delerue.
Maar is daarmee ook verklaard waarom Le mépris zo'n aangrijpende film is? Komt het echt doordat Godard voor één keer de mainstream- regisseur uithing, dat je als toeschouwer zo weemoedig achterblijft?
De emotionele kracht van de film kan natuurlijk niet helemaal teruggevoerd worden op zijn stijl en techniek, zoals de commentaartrack op de uitmuntend verzorgde Criterion-dvd van Le mépris onvrijwillig bewijst. Filmwetenschapper Robert Stam begint nog voor de (gesproken!) openingcredits met zijn theoretische beschouwing , waarin de film tot in de details wordt afgezet tegen Hollywood en Godards overige, meer radicaal-experimentele werk. Geen moment klinkt in het betoog iets door van ontroering, van niet-academische liefde voor de film. Misschien is dat ook onwenselijk; misschien moet zo'n commentaartrack inderdaad de goed doordachte les filmeducatie zijn die Stam weggeeft. Maar wat Le mépris nu werkelijk zo bijzonder maakt, dat horen we niet - niet eens aan de stem zelf.
De extra's op disc twee helpen ook al niet veel verder, hoe mooi ze ook zijn . Le dinosaure et le bébé, een zorgvuldig geregisseerd uurgesprek tussen Lang en Godard, werd opgenomen naar aanleiding van Langs optreden in Le mépris, maar over die film gaat het nauwelijks. Godard gedraagt zich van begin tot eind als een bescheiden interviewer, die vooral wil weten hoe Lang tegen zijn vak aankijkt, of hij in Amerika veel last heeft gehad van de censuur, hoe hij op de Hollywoodset te werk gaat, enzovoort. Het gesprek had beter gepast op de dvd van Langs M, waaruit veel - te veel - fragmenten worden vertoond.
Interessant is wel dat Godard aan Lang bekent het treurig te vinden wanneer niemand op zijn films afkomt. 'Ik heb dan toch iets verkeerds gedaan,' zegt hij . Hoe zou de Godard van tegenwoordig, grootmeester van de elitaire Franse cinema , tegen deze uitspraak aankijken?
Verder bevat het tweede schijfje drie korte interviews: oude TV-fragmenten met Lang en Godard, en een speciaal voor de dvd georganiseerd gesprek met Coutard. Tenslotte twee minidocumentaires van Jacques Rozier - de een over het draaien van Le mépris, de ander over het leger paparrazzi's dat die opnamen soms danig bemoeilijkte. Filmpjes die vooral interessant zijn als typisch Nouvelle Vague-materiaal: veel gespeel met de vorm en een voice-over die de beelden fluisterend van literair commentaar voorziet.
De set is in Nederland verkrijgbaar bij de betere speciaalzaak, maar kost dan al gauw zo'n 55 euro. Via internet bestellen is goedkoper. Wie genoeg heeft aan de hoofdfilm en de twee docu's van Rozier kan voor nog minder geld de Duitse dvd van het label Kinowelt aanschaffen. Naar verluidt is het beeld even smetteloos, haarscherp en kleurrijk als dat van de Amerikaanse dvd. De film valt net als bij Criterion te beluisteren in de originele mono-soundtrack en de Engelse nasynchronisatie. Je moet wel de Duitse ondertitels kunnen lezen.
Beeldformaat: 2.35:1 (anamorphic widescreen)
Geluidsformaat: Dolby 1.0 (
Frans, Engels)
Ondertiteling: Engels
Duur: 104 minuten (hoofdfilm)
Distributeur: The Criterion Collection