Zonder dubbele bodem registreert François Ozon in Sous le Sable de vertwijfeling van een vrouw die haar man verloor. Hij wordt daarbij geholpen door een overrompelende Charlotte Rampling in de hoofdrol.

De Franse regisseur François Ozon (1967) wil net als zijn grote voorbeeld Rainer Werner Fassbinder provoceren en shockeren. En veel films maken. Twee per jaar is voor de regisseur van onder meer Sitcom en Les Goutes d'eau sur pierres brulantes (gebaseerd op een Fassbinder-stuk) geen enkel probleem. Dat staat zorgvuldigheid nogal eens in de weg, en het is daarom des te opvallender dat zijn jongste film Sous le Sable/Onder het Zand zo'n subtiel werkstuk is geworden .

In Sous le Sable is een glansrol weggelegd voor Charlotte Rampling ( 1945). De actrice - die een bezoek aan Rotterdam op het laatste moment afzegde wegens opnameverplichtingen elders - draagt de film. Tilt hem met haar overrompelende vertolking zelfs naar een hoger niveau dan op basis van het script verwacht mocht worden. De film is immers zo naverteld: vrouw van hoogstwaarschijnlijk verdronken man kan zijn verdwijning niet accepteren. Voor zichzelf en de buitenwacht houdt ze hem in leven.

Het is dankzij Ramplings zelfverzekerde spel dat je je als kijker zo betrokken voelt bij het lot en de worsteling van deze vrouw. Ze heet Marie, is een Engelse universiteitsdocente en al 25 jaar getrouwd met Jean (Bruno Cremer). Gelukkig getrouwd, denkt ze, maar Ozon laat Jean net iets te vaak vermoeid en afwijzend op haar vragen reageren om de kijker het vermoeden te gunnen dat Jean niet verdronken is, maar zichzelf willens en wetens in de oceaan heeft gestort.

Het moment dat Marie voor het eerst rekening houdt met de mogelijkheid dat Jean verdronken is - ze wordt wakker van een middagslaapje aan het strand terwijl hij wat ging zwemmen - is een van de hoogtepunten in de film. Marie schreeuwt niet of wordt hysterisch, maar door haar blik, die steeds glaziger wordt, en haar ademhaling, die steeds zwaarder gaat, laat Rampling ons op aangrijpende wijze Marie's onzekerheid voelen.

Een ontmoeting en romance met de uitgever Vincent (Jacques Nolot) lijkt de laatste strohalm terug naar de werkelijkheid voor Marie, maar Ozon waakt gelukkig voor al te gemakkelijke en voorspelbare oplossingen.