Iraanse meisjes die wegens huiselijk geweld niet langer thuis kunnen wonen staan centraal in Kim Longinotto en Ziba Mir-Hosseini´s Runaway. De relaties onderling, met de begeleidsters en met de familie worden indringend in beeld gebracht, zonder dat de kijker zich daarbij een indringer voelt.

Twee jaar na hun indrukwekende documentaire Divorce Iranian Style keerden Kim Longinotto en Ziba Mir Hosseini terug naar Iran, om een portret te maken van een aantal weggelopen meisjes in een opvangcentrum in Teheran.

De meisjes , allemaal nog geen twintig jaar oud, zijn van huis weggelopen omdat ze daar werden mishandeld, onderdrukt of seksueel misbruikt. Ze vertellen elkaar en de begeleidsters wat hen is overkomen. En ondanks de aanwezigheid van de filmploeg is iedereen daarbij volkomen zichzelf. Doordat de camera op gepaste afstand blijft voel je je als kijker nergens een voyeur, hoe privé de zaken ook zijn die besproken worden.

Tijdens de gesprekken met de begeleidsters valt op dat de meisjes vrijwel emotieloos hun verhaal doen. Ze praten over zichzelf alsof ze het over iemand anders hebben, iemand die ze nauwelijks kennen. Zo vertelt één van hen onbewogen dat haar stiefvader haar wilde verkrachten, waarop de moeder van het meisje vervolgens zo woedend op háár werd, dat ze haar in brand probeerde te steken.

Al is het onderwerp van Runaway zwaar, té zwaar wordt de documentaire nergens. De nadruk ligt niet alleen op de ellende van de meisjes. Ook de verhoudingen tussen de meisjes onderling, het contact met de begeleidsters en de uiteindelijke familiereünies worden door de makers gevolgd.

We zien hoe de meisjes troost bij elkaar zoeken als ze het moeilijk hebben, maar uiteindelijk de meeste steun bij hun begeleidsters vinden. Die blijken voor de kinderen de laatste hoop te zijn, en vervullen deze rol met verve. Ze zijn zichtbaar aangedaan door alle narigheid, en gaan tijdens de heftige confrontaties met familieleden door het vuur voor de meisjes. Voor de meisjes die echt niet meer naar huis kunnen zoeken ze werk en woonruimte.

Wanneer uiteindelijk enkele van de meisjes door hun familieleden worden opgehaald, vraag je je af of zij nu werkelijk een betere toekomst tegemoet gaan. De familie heeft een 'ik zal haar niet mishandelen-contract' ondertekend, en de begeleidsters en kinderen lijken opgelucht. Als kijker hou je echter je hart vast en blijf je achter met het idee dat het niet lang het zal duren voor deze meisjes weer op de stoep van het opvangcentrum zullen staan.

Runaway - Kim Longinotto, Ziba Mir-Hosseini
Engeland 2001, 87 min.