Nieuwe serie: The Rook

De gouden eeuw van televisieseries zorgt voor een onverzadigbare drang tot het maken van nieuwe producties: iedereen moet immers mee in de ratrace om de kijker. De onvermijdelijke keerzijde is dat er zo veel content wordt gecreëerd dat veel (dure) series vrij geruisloos onder de radar verdwijnen. Niet zo vreemd dus dat makers steeds vaker kiezen voor een hybride van verschillende genres om maar boven het maaiveld uit te steken. Het verklaart wellicht ook het onderscheidende karakter van de ambitieuze Brits-Amerikaanse dramaserie The Rook. Wat zich in eerste instantie lijkt te ontvouwen als een vertrouwde spionagethriller blijkt net iets anders in elkaar te steken: de spionnen in The Rook beschikken namelijk over paranormale gaven. Oftewel: James Bond goes Jomanda? Zo simpel ligt het gelukkig niet.

The Rook volgt de jonge vrouw Myfanwy (Emma Greenwell, eerder te zien in series als Shameless en The Path), die op een regenachtige avond ontwaakt op een Londense brug waar tientallen lijken liggen. Ze blijkt wonderwel een aanslag op haar leven te hebben overleefd, maar kampt met één probleem: ze heeft geen idee meer wie ze is en hoe ze tussen die lijken is beland. Aan de hand van videotapes en aanwijzingen die ze voor haar ‘dood’ achterliet, ontdekt ze dat ze lid is van een tak van de Britse geheime dienst MI5, Checquy, waarin agenten verenigd zijn die over bovennatuurlijke krachten beschikken. Binnen die organisatie woedt een felle machtsstrijd tussen twee hooggeplaatste figuren: Lady Ferrier (Joely Richardson) en Conrad Grantchester (Adrian Lester).

Te midden van al deze intriges moet Myfanwy op zoek naar een mol binnen de geheime dienst om erachter te komen wie het op haar leven heeft gemunt. En alsof er in de eerste afleveringen nog niet genoeg haakjes zijn uitgegooid om de kijker vast te houden, komt er ook nog een misdaadsyndicaat om de hoek kijken, waarin een rol is weggelegd voor de internationaal steeds actievere Barry Atsma.

We spreken hoofdrolspelers Greenwell, Richardson en Lester in een Londens hotel, op een steenworp afstand van de Millennium Bridge, waar de openingssequentie zich afspeelt. Een locatie die bij Emma Greenwell herinneringen oproept aan de eerste opnamedagen. ‘In eerste instantie vertelden ze mij dat het totaal geen zware rol zou zijn, maar tijdens de eerste opnamedag moest ik al zeven uur in de ijskoude regen op de grond liggen. Ze kozen er heel slim voor om die scènes op de eerste dag te draaien, want toen zat ik nog vol energie. Na afloop van de opnames was ik blij dat ik op vakantie kon; de rol was fysiek en mentaal behoorlijk pittig, en daarnaast was het ook nog mijn eerste echte hoofdrol.’

Op de vraag of ze bij lezing van de eerste scripts niet afgeschrikt werden door het bovennatuurlijke aspect van de serie reageren de acteurs overwegend ontwijkend. Joely Richardson: ‘Het woord "bovennatuurlijk" is voor mij een soort red herring, omdat dit element enorm subtiel door de serie verweven is. Wat mij vooral greep in het script was de premisse van het geheugenverlies. Iedereen kan zich daar iets bij voorstellen en vraagt zich wel eens af: wat zou ik doen wanneer ik mijn geheugen zou verliezen? Bovendien spelen we allemaal wel eens met het idee dat we een speciale kracht hebben. Misschien niet op een Marvel-achtig niveau, maar meer in de zin van talent voor muziek, taal of sport. Eigenlijk willen we allemaal een bijzondere gave die ons wat verder helpt in het leven. Ik denk dat dát gegeven iedereen wel aanspreekt.’

Greenwell sluit zich aan bij de woorden van haar tegenspeelster. ‘Persoonlijk heb ik eerlijk gezegd weinig met sciencefiction. In The Rook krijgt het scifi-element echter nooit de overhand, waardoor het constant vermakelijk én behapbaar blijft. De personages zijn bovendien heel realistisch: we hoeven nauwelijks te leunen op het bovennatuurlijke aspect.’

Hoewel The Rook zich afspeelt in een nabije toekomst poogt de serie dicht bij de realiteit te blijven, beaamt ook Adrian Lester. ‘De serie schetst een maatschappij die vermoedelijk redelijk overeenkomt met hoe de wereld eruit zou zien als een select groepje over die bovennatuurlijke krachten zou beschikken. Kinderen met superkrachten zouden worden ontvoerd en verkocht worden aan machtige, rijke regeringen; volwassenen met dit soort krachten zouden publieke functies krijgen, in het leger bijvoorbeeld, en ga zo maar door. The Rook biedt een inkijkje in zo'n wereld. Dat is wat deze serie ook onderscheidt van Marvelproducties: daar komt een superschurk van een andere planeet je afmaken en is het onderscheid tussen good guys en bad guys veel duidelijker. In The Rook bestaan die heldere goed-versus-kwaad-dilemma's niet. Er zitten ontzettend veel grijstinten in de serie.’

Ondanks al die grijstinten blijkt de sfeer in The Rook behoorlijk grimmig en paranoïde. Een bewuste keuze, stelt Lester. ‘Het is wat spionageseries altijd doen: paranoia en onderlinge spanningen creëren. Dit doet denken aan de werkelijkheid. Als je de krant leest en actualiteitenprogramma's kijkt, zie je bijvoorbeeld ook dat politici eerst vrolijk met elkaar optrekken tijdens een campagne, maar dat oorspronkelijke medestanders elkaar vervolgens net zo makkelijk een spreekwoordelijk mes in de rug steken. The Rook reflecteert daarop in de vorm van een constante machtsstrijd en de drang om mensen binnen de organisatie aan boord te houden. Wat dat betreft zitten er genoeg elementen in de serie die raken aan de echte wereld.’

The Rook is vanaf 1 juli te zien op Ziggo Movies & Series (XL)