Twin Peaks met uitleg, zo zou je de Fox-serie Wayward Pines kunnen omschrijven. Producer M. Night Shyamalan (The Sixth Sense) en hoofdrolspeler Matt Dillon vertellen.

Een geheim agent gaat in een afgelegen Amerikaans dorpje op zoek naar twee verdwenen collega’s. Maar al snel gebeuren er vreemde dingen, en verandert zijn missie in een nachtmerrie. Klinkt bekend? Dat is niet zo gek, want schrijver Blake Crouch, op wiens boeken de nieuwe Fox-serie Wayward Pines is gebaseerd, is een groot fan van Twin Peaks. Toch gaat de vergelijking met de cultserie van David Lynch maar deels op, zegt producer M. Night Shyamalan bij de perspresentatie op het dak van een hotel in San Diego. ‘De overeenkomst zit in de sfeer en de toon. Maar er is ook een essentieel verschil. In Twin Peaks gedragen mensen zich vreemd zonder dat je weet waarom. In onze serie blijkt uiteindelijk voor alles een verklaring te zijn .’

Wat die verklaring is, daarover zwijgen hij en hoofdrolspeler Matt Dillon uiteraard als het graf. Want er is voor de makers veel aan gelegen om de buzz rond Wayward Pines zo lang mogelijk te laten duren. Fox zet zwaar in op de tiendelige serie, die deze week gelijktijdig in première gaat in 125 landen voor naar verwachting 200 miljoen kijkers. Zo werd een sterrencast samengesteld met Oscarwinnares Melissa Leo, Juliette Lewis, en dus good old Matt Dillon. De laatste speelt de rol van Ethan Burke, een stoere, zwijgzame geheim agent die twee collega’s uit Seattle moet opsporen. Een van hen is Kate Hewson, Burkes partner met wie hij een affaire heeft gehad. Op weg naar Wayward Pines krijgt Burke een auto-ongeluk, en hij wordt in verwarde toestand wakker in het plaatselijke ziekenhuis. Daar begint de sinistere zuster Pam (Leo) hem het leven zuur te maken, samen met sheriff Pope. Andere belangrijke personages zijn de charismatische psychiater Dr . Jenkins ( Toby Jones), barmeid Beverly (Lewis) en de excentrieke speelgoedmaker Harold Ballinger.

Om de zaak nog ingewikkelder te maken reist Burkes vrouw Theresa hem achterna naar Wayward Pines. Maar hoe geraakt zij voorbij de gigantische muur die om het dorp heen staat? En als haar dat lukt, hoe gaat ze dan reageren op de relatie tussen Burke en Hewson, die elkaar intussen weer hebben gevonden? Zo stapelen de vragen en raadsels zich op, en vraagt iedereen zich af: wat is er toch mis met Wayward Pines?



Status
Vijfentwintig jaar geleden zou Dillon waarschijnlijk zijn neus hebben opgehaald voor een klus als deze. Maar hoewel hij uiterlijk nauwelijks veranderd is, zijn de tijden dat hij de grote Hollywoodrollen voor het uitkiezen had allang voorbij, erkent hij ruiterlijk. Bovendien heeft televisie tegenwoordig een heel andere status dan toen. ‘Mensen kijken er nog steeds van op dat iemand als ik voor tv gaat werken. Maar ik zie weinig verschil . Ik hou van acteren, en met deze topcast was het heerlijk werken. Het grootste verschil vond ik dat het allemaal zo lang duurde. Het was bijna alsof ik een vaste baan had.’ (lacht)

Ook voor Shyamalan, die de eerste twee afleveringen zelf regisseerde, is Wayward Pines zijn eerste stap in de televisiewereld. Eentje waarover werd gegniffeld, want over de opkomst en val van deze voormalige Indiaas-Amerikaanse wonderboy zou je een boek kunnen schrijven. In 1999 werd hij nog toegejuicht als de nieuwe Hitchcock vanwege zijn geestenthriller The Sixth Sense. Die gaf hij een succesvol vervolg met de superheldenfilm Unbreakable. Maar nadien volgden verschillende flops die zijn Hollywoodcarrière voorlopig de nek om draaiden. Vooral het peperdure The Last Airbender kreeg er flink van langs.

Griezelen
Op de vraag of Shyamalan teleurgesteld is door zijn ervaringen in de filmwereld , reageert hij met een minzaam lachje. ‘Ik kan dat wel ontkennen, maar je zult me toch niet geloven. Laat ik het zo zeggen: vroeger hadden films weerklank in de samenleving. Five Easy Pieces heeft de Amerikaanse samenleving echt veranderd . Tegenwoordig gaat het alleen nog maar om marketing. Wie originele verhalen wil vertellen, kan sinds The Sopranos beter bij de televisie gaan werken. En voilà : het heeft even geduurd, maar hier ben ik.’

Wat dus niet veranderd is, is Shyamalans voorliefde voor verhalen die de kijker doen griezelen. ‘Dat sprak me meteen aan in het script,’ zegt hij. ‘Niemand weet wat er aan de hand is in Wayward Pines, de hoofdpersoon niet en het publiek ook niet. Mensen denken vaak dat ik geïnteresseerd ben in het bovennatuurlijke. Maar dat is het niet: het gaat mij om het onbekende waar we allemaal bang voor zijn. Ik was een angstig kind, en eigenlijk ben ik nog steeds angstig. Op weg hiernaartoe was ik er zeker van dat mijn vliegtuig ging neerstorten. Stripfiguren, aliens of geesten zijn voor mij alleen maar metaforen om over die diepe angsten te kunnen praten.’