Wanneer Robert Shafran begin jaren tachtig nietsvermoedend zijn nieuwe school binnenloopt, wordt hij daar voor volstrekt iemand anders aangezien. Niet zo vreemd, want op diezelfde school blijkt zijn identieke tweelingbroer rond te lopen. Klinkt als een absurd toeval? Niet veel later blijkt er ook nog een derde broer in het spel. En dat terwijl geen van de broers überhaupt van elkaars bestaan afweet. Het verhaal wordt breed opgepikt door Amerikaanse media en de broers staan even in het middelpunt van de belangstelling. Wat het nieuws destijds niet haalde: de uiterst sinistere geschiedenis die schuilging achter hun scheiding.
Wardle hapte direct toe toen dit verhaal op zijn bureau belandde, vertelt hij: ‘Ik werkte als ‘ideeënman’ voor een productiebedrijf. De meeste verhalen die je daar tegenkomt zijn al talloze malen verteld. Maar toen zag ik het verhaal van de broers: uitstekende human interest, maar het stelde mij ook in staat om grotere thema’s als vrije wil, nature versus nurture en lotsbestemming te onderzoeken.’
De broers hebben weinig zekerheden gekend in hun leven. Het moet een pittige kluif geweest zijn om hun vertrouwen te winnen.
‘In de jaren tachtig hebben de broers hun fifteen minutes of fame gehad en is ze van alles beloofd. Dat is allemaal niet van de grond gekomen, dus ik merkte een zekere scepsis van hun kant. Wat waarschijnlijk heeft geholpen, is dat ik zelf geen Amerikaan ben. De broers dachten: wie is deze gekke Brit die dit verhaal wil verfilmen? Ik maakte me wel zorgen over het vinden van dat vertrouwen, omdat je in een documentaire vooral eerlijkheid van je personages nodig hebt. Maar toen de broers voor het eerst voor de camera gingen zitten om hun verhaal te doen bleken ze opmerkelijk goed in staat om de emoties van toen direct weer op te roepen.’
De documentaire begint als gemoedelijke feelgoodfilm, maar na veertig minuten krijg je steeds meer het gevoel naar een Hitchcock-achtige thriller te kijken. Waarom is dat contrast zo belangrijk?
‘Die eerste scènes zijn vooral nodig om de kijker aan de kant van de broers te krijgen en alles vanuit hun perspectief te zien. De film volgt de daadwerkelijke chronologie van alle onthullingen, waarmee we dus over de schouders van de personages meekijken. De meeste films beginnen met een bepaalde toon en houden daaraan vast, maar wij wisten dat die grimmige wendingen pas later moesten komen.’