Jacques Audiard over The Sisters Brothers

Een van de hoogtepunten op het afgelopen filmfestival van Venetië was de western The Sisters Brothers, een verrassend gevoelige en grappige western over huurmoordenaars Eli en Charlie Sisters. Eli is de oudste, maar de onberekenbare, drankzuchtige Charlie heeft duidelijk de teugels in handen. Hij is de lead killer, en krijgt dan ook meer betaald dan Eli, die dat maar moeilijk kan verkroppen. De twee bekvechten voortdurend, maar zijn een en al aandacht wanneer er gevaar dreigt.

The Sisters Brothers is de eerste Engelstalige film van Fransman Jacques Audiard (1952), die bij de interviews in Venetië werd gekoppeld aan coscenarist Thomas Bidegain (1968) met het idee dat Bidegain het Frans van Audiard – die in tegenstelling tot Bidegain geen woord Engels spreekt – zou kunnen vertalen. Vaak levert iemand extra in een interview alleen maar ruis op, maar Bidegain koppelen aan Audiard was een geïnspireerde keuze.

Niet alleen omdat hij door het Frans van Audiard te vertalen de vaart in het gesprek hield, maar ook omdat Bidegain zijn plek in het interview dubbel en dwars verdiend heeft. De afgelopen tien jaar heeft hij een belangrijk aandeel gehad in de films van Audiard. Bidegain is namelijk zijn vaste scenarioschrijver en schreef mee aan succesfilms als Un prophète (2009), De rouille et d’os (2012) en Gouden Palm-winnaar Dheepan (2015).

Wanneer ik de twee in Venetië vraag of ze net als de gebroeders Sisters eindeloos aan het bekvechten zijn wanneer ze aan een film werken, kijken ze elkaar tegelijk aan en beginnen dan hard te lachen. ‘Ja, we zijn soms net Laurel en Hardy,’ zegt Audiard. En Bidegain: ‘Onze manier van werken is om pas heel laat met schrijven te beginnen. Voor die tijd zijn we eindeloos aan het steggelen over een film. Omdat dit een bewerking is van het boek van Patrick deWitt wisten we wel zo’n beetje waar het verhaal over zou gaan, maar nog niet wat voor film het moest worden. Daar hebben we het dus veel over gehad. En ook naar wat voor beelden we op zoek waren. Zo hebben we het boek, dat een western is, langzaam maar zeker veranderd in een sprookje.’

Waarom?
Audiard: ‘Het verhaal leende zich niet voor een typische western. Daarvoor was het net iets te mysterieus. Neem de bijna toverachtige manier waarop in de film naar goud wordt gezocht. Of de spin die ineens verschijnt. Dat voelde voor ons meer als elementen uit een sprookje. Toen we dat vaststelden viel alles op zijn plek, want dan zijn de twee broers, die de hele film door het land reizen, net kinderen die verdwaald zijn in het donkere, enge bos.’

Ondertussen gebeuren er ook dingen die we niet vaak in een western zien. We zien cowboys plassen, huilen, zich aftrekken. Waarom was dat belangrijk?
Bidegain: ‘Ons idee was om met de archetypen uit de western te beginnen – twee revolverhelden, een Pinkerton-detective en een goudzoeker – en ze dan geleidelijk te veranderen in echte mensen. Dat is ook Jacques’ grote talent, dat hij acteurs zo kan regisseren dat hun personages echt worden en tot leven komen.’

En echte mensen plassen, huilen…
Beiden: ‘… en trekken zich af. Precies.’