Hoe verschilt dit seizoen van het eerste?
‘We hadden de mazzel dat we met zes hoofdpersonen zes afleveringen konden maken, dus we bedachten meteen: waarom laten we niet elke aflevering om één personage draaien? In tegenstelling tot de eerste reeks, waar iedereen toch vooral om Tom beweegt, hebben we nu een plotlijn die alle personages raakt, maar hen ook de ruimte geeft voor hun eigen verhaal.’
Was dat een fijne manier om afscheid te nemen?
'Ja. Als ik dan vaarwel moet zeggen tegen deze personages, dan wil ik ze in ieder geval allemaal hun 15 minutes of fame geven.'
Wat is het aan Norskov dat u zo heeft gegrepen?
'Wat vanaf de eerste minuut goed voelde, toen we de serie echt begonnen te maken, was hoe iedere acteur bij zijn personage paste en hoe de hele stad écht voelt. Het voelt levend en organisch, niet als een construct, maar als een werkelijke stad. Je gelooft dat deze mensen bestaan. Ook als schrijver neemt het je mee naar plekken die je niet bedacht had. Het is misschien geen serie die je achterover blaast, maar de personages raken je, ze raken aan gebeurtenissen in je eigen leven. In wat we allemaal meemaken, in wat ik heb meegemaakt.'
Wat heeft u meegemaakt?
'Voordat ik aan Norskov begon, ben ik twee personen verloren die mij erg dierbaar waren: een halfzus en een levenslange vriendin, die voelde als een zus. En in hetzelfde jaar kreeg ik een zoon, mijn derde kind. Het was leven en dood, zo dicht bij elkaar. Toen ik vervolgens de vraag kreeg om een serie te ontwikkelen, dacht ik: oké, maar dan gaat het ook echt zijn. Echt echt. Als er iemand sterft, dan gaat dat iets betekenen. Zoiets vergeten mensen niet zomaar. We gaan de lichamen in deze serie niet opstapelen.
In de eerste aflevering van Norskov overlijdt een vrouw, en als ik dezelfde show vandaag de dag zou maken, dan zou ik haar misschien niet laten sterven. Dan zou ik bij haar willen blijven, haar willen volgen. Maar het verlies was op dat moment zo prominent in mijn leven, dat ik het in de serie moest verwerken. Daarom is haar zoon een belangrijk personage, is haar broer belangrijk, is de politieman die terugkeert naar de stad een oude jeugdliefde. Hun emoties belangrijk maken en dit niet puur entertainment laten zijn, dat was mijn drijfveer.'
Is dit uw persoonlijkste werk?
'Ja. Ik probeer al mijn werk persoonlijk te maken, maar deze serie komt het dichtst bij mijn eigen leven, ook al is de stad Norskov ver verwijderd van waar ik woon in Kopenhagen. Ik heb er in deze serie toch iets van mezelf in weten te stoppen.'
Is dat het gevoel van een vreemdeling zijn, waar we het twee jaar terug over hadden?
'Dat denk ik wel. Ik heb daar veel over nagedacht de laatste tijd, over hoe meer schrijvers dat misschien voelen, een soort eenzaamheid waardoor je andere mensen wilt raken, je wilt dat ze je begrijpen. Hoewel ik mij thuis voel in Denemarken en verbonden voel met de Denen, kan ik mij er ook een complete vreemdeling voelen. Dat kan ik zelfs binnen mijn eigen familie. Dat wilde ik communiceren via Tom.'
Hoe gaat het met hem in het tweede seizoen?
'Niet zo goed. Hij is inmiddels meer op zijn plek in Norskov – er zitten acht maanden tussen het eerste en het tweede seizoen – maar hij blijft toch zijn afstand houden. Hij woont als een student, heeft geen vriendin, hij is alleen. Niet dat dat slecht hoeft te zijn, daar schuilt ook kracht in, maar dat is wel de dualiteit in hem. Hij heeft een ongelofelijke drang om iets te betekenen voor zijn gemeenschap als onderdeel van de politie, en ook als onderdeel van zijn familie, maar aan het einde van de dag is hij alleen. En dan gebeuren er dingen die hem voor het blok zullen zetten.'
Net als de laatste keer.
'Net als de laatste keer, haha.'
Ik las dat u zich in dit seizoen meer wilde focussen op een vrouwelijk perspectief, daar waar we het bij de eerste reeks juist hadden over de kracht van mannelijkheid.
'Klopt. Ook dit is een heel persoonlijk element, de zoektocht naar wat een vader is en wat mannelijkheid is, want ik ben zelf opgegroeid zonder vader. Ik weet niet of dat een gemis is, maar het is onderdeel van mijn leven. Ik heb geen vader gehad en daarom maak je in het eerste seizoen kennis met drie verschillende vaderfiguren, met daartussen een jonge man die kan kiezen met wie hij zich wil identificeren: met een politieman, een politicus of een crimineel. Het zijn verschillende manieren om een man te zijn. Dat komt allemaal los na de dood van de moeder.
In de tweede reeks stapt een nieuw vrouwelijk hoofdpersonage naar voren, Claudia. Zij was al onderdeel van de serie, maar zij opent dit seizoen. In haar worden de mannen in de serie gespiegeld; je ziet nieuwe kanten van hen door haar. Dus hoewel er nog steeds een sterk mannelijke component in de serie zit, wordt het gespiegeld in Claudia als vrouwelijk personage.'