Taylor Sheridan over Wind River

'Geluk bestaat hier niet. Geluk heb je in de stad. Of iemand op tijd stopt voor een stoplicht, of het jouw bank is die beroofd wordt, of iemand op zijn mobiel kijkt wanneer hij oversteekt… Geluk bepaalt of je wint of verliest. Hier overleef je of geef je het op. En dat hangt af van hoe sterk je bent. Geestelijk en lichamelijk. Wolven doden geen herten die pech hebben, ze doden de zwakke dieren.’

Dat zegt jachtopziener Cory (Jeremy Renner) in Wind River, een harde misdaadthriller waarin Cory samen met FBI-agente Jane (Elizabeth Olsen) een moord op een jonge vrouw moet oplossen in indianenreservaat Wind River in Wyoming. Het is hartje winter en het uitgestrekte Wyoming is koud, guur en onverbiddelijk.

Wind River is – na Sicario (2015) en Hell or High Water (2016) – het slotdeel van een trilogie over de Amerikaanse frontier van schrijver/regisseur Taylor Sheridan (1970). Sheridan schreef de scenario’s voor alle drie de films, maar regisseerde alleen Wind River, omdat die film zich goeddeels afspeelt in een indianenreservaat; zelf woonde Sheridan ook jaren in een reservaat en hij heeft er veel vrienden; het verhaal was hem te dierbaar om het af te staan aan een andere regisseur. Ook al hadden Denis Villeneuve (Sicario) en David Mackenzie (Hell or High Water) fantastische, prijswinnende films afgeleverd.

Rode draad in Sheridans frontier-trilogie is het recht van de sterkste. Zoals eerdergenoemde quote al duidelijk maakt, denkt Sheridan niet dat reguliere wetten nog gelden aan de rafelranden van de beschaving. ‘Mij fascineert het dat je daar nog zelf moet bepalen wat moreel handelen is en wat niet. Wat doe je als het om leven en dood gaat? Dan pas weet je wie je bent.’

Afgelopen mei is regisseur Sheridan op het festival van Cannes om Wind River nader toe te lichten. Hij lijkt wel wat op de stoere, eigenzinnige personages uit zijn films. Op mijn vraag of hij voor de camera zijn zonnebril wil afzetten, reageert hij afwijzend. ‘Nee, joh, ik heb veel te rode ogen. Vanwege de premièreparty van gisteren. Een heel team heeft zich gebogen over de vraag wat we met die rode ogen aan moesten. Mijn oplossing was: ijs en een beetje whisky, maar dat vonden ze geen goed idee.’

Aan het eind van de film lezen we dat er over de vele vrouwen die in de indianenreservaten verdwijnen geen statistieken worden bijgehouden. Is dat waarmee de film voor u begon?
Sheridan: ‘Het was een optelsom. Vrienden van me die in die reservaten leven of hebben geleefd, hadden familieleden die slachtoffer zijn geworden van dit soort geweld. Dat hoorde ik en daarop besloot ik te onderzoeken of dit vaker voorkwam. Toen bleek dat dit inderdaad veel vaker gebeurde, werd ik heel boos. En als ik boos word, begin ik te schrijven.’

U schreef ook de scenario’s voor Sicario en Hell or High Water, genrefilms die eveneens maatschappelijke problemen behandelen. Kiest u voor populaire genres als de misdaadthriller, omdat u daarmee een groter publiek kan bereiken?
‘Zeker. Weet je, het is niet moeilijk om films te maken waarin je sociale problematiek aankaart. De vraag is of zo’n film onderhoudend zou zijn, terwijl dat volgens mij toch onze belangrijkste opdracht is als filmmakers: je publiek onderhouden. Een schilderij moet in de eerste plaats aanspreken, daarna kunnen we het erover hebben waar je eigenlijk naar kijkt. Dus zoek ik naar manieren om mensen bij hun lurven te grijpen. En als dat gelukt is, wil ik ze ook nog wat vertellen over de wereld.’