Regisseur Michael Haneke
In Benny’s Video (1992) vermoordt de emotieloze tiener Benny een vriendinnetje met een slachtpistool, wat hij ook nog eens koeltjes vastlegt op video. In Funny Games (1997) terroriseren twee volledig in het wit geklede en overdreven beleefde tieners een gezin middels sadistische en gewelddadige spelletjes. En in Das weiße Band (2009) wordt vlak voor de Eerste Wereldoorlog een Duits plattelandsdorpje opgeschrikt door een handvol akelige gebeurtenissen. Iemand wordt ontvoerd en mishandeld, de dokter verongelukt, een schuur brandt volledig af, en alles wijst erop dat de daden zijn gepleegd door kinderen uit het dorp. Kinderen die, zo suggereert de voice-over, twintig jaar later volgers van Hitler zullen zijn.
De kinderen in de films van de Oostenrijker Michael Haneke (1942) zijn – op zijn zachtst gezegd – geen lieverdjes. Het Duitse tijdschrift Der Spiegel, dat zich destijds nogal opwond over de suggestie in Das weiße Band, beet Haneke zelfs toe dat de kinderen in zijn films altijd koud en wreed zijn. Waarop Haneke reageerde: ‘Ik geloof dan ook niet dat kinderen onschuldig zijn. Volgens mij gelooft niemand dat. Ga anders maar eens in een speeltuin kijken. Het romantische beeld van een lief, onschuldig kind is simpelweg de projectie van de ouders.’
Kinderen zijn niet alleen koud en wreed bij Haneke, ze zijn ook talrijk. In vrijwel al zijn films spelen kinderen een prominente rol. Dat komt ten eerste omdat Haneke zich altijd richt op problemen binnen het gezin en gezinnen nu eenmaal vaak ook uit kinderen bestaan. Bovendien ziet Haneke een kind, zo vertelde hij eens in een interview, als een dankbaar onderwerp. ‘Tachtig procent van wie we zijn, is gebaseerd op wat we hebben meegemaakt in onze jeugd.’ Wat bij misantroop Haneke betekent dat toen alles is misgegaan.
