Na het succes van zijn muziekdrama Whiplash (2014) durfde regisseur Damien Chazelle het aan: La La Land is een klassieke musical in de stijl van die met Fred Astaire en Ginger Rogers.

De jonge Amerikaanse regisseur Damien Chazelle (1985) brak in 2014 wereldwijd door met het muziekdrama Whiplash, over een ambitieuze jonge jazzdrummer en zijn genadeloze leraar. Die film had, gezien het onderwerp, eigenlijk geen groot publiek moeten vinden, maar Chazelle’s energieke manier van vertellen sprak tot de verbeelding en Whiplash werd genomineerd voor vijf Oscars (en won er drie).

Het onverwachte succes van Whiplash bracht ineens een lang gekoesterde wens van Chazelle – het regisseren van een klassieke musical in de stijl van die met Fred Astaire en Ginger Rogers – een stuk dichterbij. Die musical werd uiteindelijk La La Land, dat op het afgelopen filmfestival van Venetië zijn wereldpremière beleefde en door de aanwezige filmpers juichend werd ontvangen.

De inderdaad onweerstaanbare film gaat over de sappelende jazzpianist Seb en aspirant-actrice Mia, die verliefd worden en elkaar helpen hun dromen, zijnde een eigen jazzclub en serieuze rollen, te realiseren. Seb en Mia worden gespeeld door Hollywoodsterren Ryan Gosling en Emma Stone.

Aan de telefoon vanuit La La Land (Los Angeles) laat Chazelle weten dat hij, ook toen hij in 2011 het scenario voor de film schreef, altijd aan die twee heeft gedacht. ‘Toen dacht ik nog dat ik nooit toegang tot ze zou krijgen, maar na Whiplash had ik dat ineens wel. En tot mijn grote schrik en eeuwige dankbaarheid zeiden ze ja.’

‘Bij hen moet je aan die oude filmduo’s denken: Bogie en Bacall, Tracy en Hepburn. En Fred en Ginger natuurlijk.’

Damien Chazelle

Wie moest wie overtuigen?
‘Ik hen, want met een musical neem je toch een risico. Als je er net naast zit kan zoiets heel pijnlijk uitpakken. Ik moest ze dan ook eerst uitleggen hoe ik het wilde aanpakken, maar daarna waren ze aan boord en zijn ze er vol voor gegaan.’

Nam u zelf geen groot risico, want het zijn geen professionele dansers of zangers?
‘Als je bereid bent hard te werken kan je meer dan je denkt. Acteur Miles Teller kon ook niet drummen voor hij aan Whiplash begon, maar daar zie je uiteindelijk niets meer van. En ze waren ook niet helemaal onbekend met zingen en dansen. Emma heeft gezongen in de toneelversie van Cabaret, en Ryan heeft jaren in een band gezeten. Dat ze geen professionals waren vond ik juist prettig, want ik werk graag met acteurs die zich buiten hun comfort zone moeten begeven. Daar kwam nog bij dat ze al eerder hadden samengewerkt [voor de films Crazy, Stupid, Love en Gangster Squad], waardoor je bij hen een beetje aan die oude filmduo’s moet denken. Je weet wel: Bogie en Bacall, Tracy en Hepburn. En Fred en Ginger natuurlijk.’

U bent alle drie rond de dertig. Zijn zij net zulke oude zielen als u?
(lacht) ‘De eerste keer dat ik met Ryan over een musical begon vertelde hij dat hij een grote fan was van Gene Kelly en Busby Berkeley. En Emma zei meteen dat ze gek was op Charlie Chaplin. Dus ik denk dat ook zij een voorliefde voor oude films hebben. Maar onze ambitie was het om die oude films als nieuw te laten voelen. Want La La Land is geen nostalgie. We wilden die oude musicals wel moderniseren.’

Net als Whiplash gaat het in La La Land over hoe moeilijk het is om je ambitie en persoonlijke leven in balans te houden. Waarom is dat zo’n belangrijk thema voor jou?
‘Ik ken het uit mijn eigen leven. Want natuurlijk zit er ook een eenzame kant aan het leven van een kunstenaar. Sommige dingen moet je alleen doen en vergen complete toewijding, maar dat mag niet betekenen dat je je afsluit voor andere mensen. Kunst is groter dan het leven, en het leven is groter dan de kunst. Juist daarom moeten die twee in balans blijven. Ik voel me privé nu beter dan tijdens Whiplash en dat zie je volgens mij ook wel terug in La La Land. Er is meer optimisme. Meer ruimte.’

Damien Chazelle en Emma Stone tijdens de persconferentie in Venetië

Op een gegeven moment zegt Mia wel: ‘Wat nou als ik gewoon niet goed genoeg ben?’ Was dat de regisseur aan het woord?
‘Inderdaad, dat was ik. Maar het had net zo goed ieder ander kunnen zijn, want we denken toch allemaal wel eens dat we niet goed genoeg zijn. Wanneer alles wat we proberen mis gaat. Ik heb dat vaak genoeg gehad hier in Los Angeles. LA is de filmhoofdstad van de wereld en zit vol dromers en opportunisten. De concurrentie is dus enorm. Wat soms pijnlijk en confronterend kan zijn. Maar iedereen is in staat het hier te maken, als hij maar hard werkt en het nodige geluk heeft. Als er al een boodschap in mijn film zit is het dat je moet doorzetten om je dromen te verwezenlijken. Ook al zeggen mensen om je heen dat je die droom moet opgeven, of denk je zelf dat je niet goed genoeg bent.’

En dan maakt het eigenlijk niet eens meer uit of de dromen uitkomen of niet...
‘Precies. Het heeft weinig te maken met succes of financiële beloning. Het najagen van de droom op zich is op zich al genoeg.’

Je scoorde zelf een ‘double whammy’ met Whiplash en La La Land. Is de twijfel over of je goed genoeg bent nu weg?
‘Nee hoor. Ik voel het nog regelmatig. Want diep van binnen ben ik nu eenmaal heel onzeker. Naarmate ik ouder word wordt het wel minder [Chazelle is nog steeds maar 31, GB], maar helemaal weg gaan zal het nooit. Dat hoop ik tenminste, want het is ook wat me voortdrijft. Die angst maakt me beter. Stel nou dat ik op een moment tevreden zou zijn? Dat het allemaal wel goed is zo? Dan kan ik net zo goed stoppen.’

Meer over La La Land