Marcel Musters speelt mee in de Telefilm 20 Leugens, 4 ouders en een scharrelei, over de vijftienjarige Dylan, die twee moeders heeft. ‘Ik ken ze, dit soort stellen. Het is misschien stereotiep, maar ik vind eigenlijk dat het behoorlijk realistisch is.’

De film gaat over het thema ‘homostellen met een kind’ en is op een leuke manier politiek incorrect – omdat er van alles mis gaat.
Marcel Musters: ‘Ja, dat zeggen meer mensen. Maar het probleem is denk ik dat Dylan gewoon pubert. Hij zet zich af tegen zijn moeders, maar dat had hij mogelijk ook gedaan als hij in een traditioneel gezin was opgegroeid. Ik ben zelf homo en ken veel homostellen met een kind. Volgens mij gaat dat net zo vaak goed als in klassieke gezinnen. Het is misschien niet in alle opzichten ideaal , maar ja... hoeveel kinderen worden er niet gemaakt door heterostellen om hun relatie te redden, of juist per ongeluk? Dat is ook geen beste start. En ik kom zelf uit een ingewikkeld gezin, mijn ouders hadden beter uit elkaar kunnen gaan , denk ik. Volgens mij gaat het er vooral om dat de ouders van elkaar en van hun kind houden.’

En dat de ouders hun best doen, toch? Waarschijnlijk doen homo-ouders vaak extra hun best.
‘Ja, dat denk ik zeker. Want de keuze voor een kind is meestal veel bewuster. Dat zie je ook in de film, dat die lesbiennes daarin doorschieten. Maar ik denk dat het goed is zolang er genoeg liefde is in het gezin. En dan kun je, als kind van een homostel, juist een heel sterk persoon worden, die zich niet te veel aantrekt van wat anderen zeggen.’



Maar in deze film zie je wel dat Dylan gepest wordt op school omdat hij twee moeders heeft en een ‘ zaaddonor’ als vader.
‘Ja, dat zit er ook in. En ik denk dat het soms een probleem kan zijn: hoe de buitenwereld erover denkt. Maar wat ik om me heen zie, althans in Amsterdam, is dat het erg meevalt. Dit is nu al steeds meer geaccepteerd. Als ouders hun kind genoeg liefde en zelfvertrouwen meegeven, maakt het niet uit wie het zijn die je opvoeden, daar ben ik van overtuigd.’

Wat vind je van de stereotypering van deze twee homostellen?
‘Het is misschien stereotiep, maar ik vind eigenlijk dat het behoorlijk realistisch is . Ik ken ze, dit soort stellen. Na afloop van de première in Tuschinski kwam er een lesbienne naar me toe om te zeggen dat ze het te clichématig vond. Toen zei ik: “Maar het klopt wel!” En ik dacht, maar zei niet, een beetje laf: je ziet er zelf precies zo uit als die lesbienne in de film.’

Zelf sta jij bekend als een homoseksuele acteur die veel heterorollen speelt en die er ook heel ‘hetero’ uitziet.
‘ O Ja? Nou, ik ben niet heel verwijfd, als je dat bedoelt – bedoel je dat? En dat was Jeroen ook niet [Jeroen Willems, met wie Musters lange tijd een relatie had]. Jeroen speelde ook vaak hetero’s. Tjsa . Ik hoor nog steeds wel vaak van mensen die mij niet kennen en mij alleen maar in een heterorol gezien hebben: wat, ben jij homo? – die vallen van hun stoel. Maar... who cares?’

Heb je voor deze film een blik homomaniertjes opengetrokken?
‘Nee, juist niet. Omdat mijn partner in de film – leuke rol van Mark Ram, hetero in het echte leven – juist al die vrouwelijke trekjes heeft. Dus ik ben gewoon mezelf, behalve de kleding: hij draagt sjaaltjes en linnen hemden – ik ben zelf meer van de spijkerbroeken en T-shirts .’

De Telefilms worden met beperkte budgetten gemaakt. Gaat dat niet ten koste van de kwaliteit?
‘Deze film is leuk geworden, vind ik. Lichtvoetig, hier en daar over the top, maar dan ook opeens eigenlijk ook weer verrassend realistisch. Het klopt dat de Telefilms met heel weinig geld gemaakt worden, dus je hebt niet veel draaidagen en kan niet op honderd verschillende locaties gaan filmen. Soms had je een scène nog een keer willen overdoen – en dat kan dan niet. Maar ik vind het goed dat de Telefilms er zijn – je hebt nu zes films voor de prijs van een speelfilm, en zo kunnen veel makers een idee uitvoeren.’

Waar ben je op dit moment mee bezig ?
'Ik speel tot eind maart de voorstelling Funzone van Mugmetdegoudentand in heel Nederland. En ik ben samen met Christopher Holoran, een jonge Engelse kunstenaar, een eerste eigen film aan het maken: een documentaire over Koos van der Akker, een Nederlandse ontwerper die in New York woont. Hij ontwierp bijvoorbeeld die veelkleurige collagetruien van Bill Cosby, als je dat wat zegt. Een razend interessante man met een boeiend levensverhaal. Hij wordt over een jaar 75 en dan moet mijn film klaar zijn.’